Bezoek aan Koyasan I

Gepubliceerd op 27 april 2010

Op uitnodiging van een vroegere consul- generaal van Zwitserland zijn we naar Koyasan afgereisd. Het ligt een 95 km van Ashiya, wat wil zeggen 2 ½ uur per auto, maar via een smalle, een baans, slingerweg, die vaak eindeloos vol kan zijn. Men kan ook per trein. De trein is een goed alternatief, zoals zo vaak in Japan met zijn smalle wegen en eindeloze STOP- ( maar vooral geen verkeersregelings-) lichten ( men beweert zelfs dat deze met opzet dag en nacht langdurig op rood staan, ook wanneer er geen verkeer is, om het treingebruik te bevorderen, de verkeersdoorstroming te belemmeren waardoor minder ongevallen of wat voor andere reden dan ook om het autogebruik te ontmoedigen) maar, afhankelijk van de aansluitingen, 3 uur en 10 minuten. Eerst per lokale trein van Ashiya naar Namba Osaka, dan “sneltrein” welke toch nog vaak stopt en die aan het eind een langzame, naar 400 meter klimmend- en- slingerend- om- en- door- bergjes trein wordt. Uitstappen bij station Gokurakubashi, dan overstappen in kabeltrein

naar het op 800 meter in een vallei temidden van acht hogere toppen gelegen dorp Koyasan.

De reden om ons uit te nodigen was een culturele. Er zou een fluit en dans vertoning worden gegeven. De voornaamste reden was om ook anderen te tonen dat Koyasan zo een bijzondere plaats was. Vooral qua sfeer en authenticiteit. Hier werd in 816 door de Buddhistische monnik Kūkai, postuum: Kōbō-Daishi, een klooster gesticht als begin punt van de, later zo genoemde Shingon sekte van het Japanse Buddhisme. Deze stroming kenmerkt zich door een esoterische benadering; kennis bij een kring van ingewijden bekend, soms geheim te noemen, vaak door mondelinge overdracht door gegeven, en meestel in persoonlijk contact, niet in grote groepen met overdracht door geschreven teksten, zoals bij het exoterische Buddhisme. Het allerbelangrijkste verschil bij de Shingon tak zijn de twee peilers waarop de leer gebaseerd is, namelijk: een ieder heeft de geschiktheid om in zijn leven nog verlicht te worden ( Sokushin Jobutsu) en brengt eeuwige vrede in Japan. Vooral de kans om tijdens het leven nog zijn doelstelling te kunnen behalen is aansprekend.
Het werd nadien een grote, actieve beweging waarbij er op het hoogtepunt wel 1500 grotere en kleinere tempels verrezen in deze vallei dat gevormd wordt door twee concentrische bergketens met acht toppen welke weer op de vorm van de bladen van een lotusbloem gelijken. Nu zijn er nog een 117.

Deze Kūkai was een briljant mens die zich ook nog eens kwalificeerde als leraar, welke de eerste school stichtte voor kinderen van niet nobele afkomst of te wel de gewone man, maar ook als ingenieur, een door hem gebouwd reservoir bestaat nog steeds, dichter en caligraphist. Bovendien ontwikkelde hij het op het Chinees gebaseerde kana schrift. Hij wordt wel vergeleken met onze briljante Leonardo da Vinci. Daarnaast getuigt het, wanneer je er eenmaal geweest bent en de omgeving hebt bewonderd met zijn bijna ondoordringbare beboste hellingen, van geweldig doorzettingsvermogen om dit Japan in die tijd te doorkruisen op zoek naar een locatie voor zijn gewenste en door de keizer toegestane klooster. Het is dicht bebost, maar vooral ook de steile hellingen zijn zo kenmerkend voor dit in grote delen zo slecht bewoonbare land ( nog steeds blijkt maar een 30% bewoonbaar).

De monniken bleken multi inzetbaar in de daarop volgende jaren en waren zeer regelmatig niet te beroerd om voor de regionale heerser militaire exercities uit te voeren in naburige oorden.

Inmiddels heeft deze bergvallei de status van Unesco World Heritage site met alle voor- en nadelen van dien. Het bijzondere van Koyasan is de mogelijkheid tot overnachting. Er zijn geen hotels maar het blijkt zeer goed toeven in een van de talloze tempels waar op klassieke Japanse wijze geslapen, op tatami matten, en gegeten kan worden. Warm baden in een der kleinere unzen en sanitair traditioneel maar ook westers. Kortom niet lux wel goed.

Wanneer men uit het station komt staat er een local klaar met informatie in het Engels hoe verder te reizen. Er is zo in te stappen in de dorps bus welke op duidelijke wijze een ieder naar zijn bestemming kan brengen. Dit blijkt een rit verder de berg op te zijn, eerst via een privé weg voor de bussen door een prachtig Sugi(杉) bos, de Cryptomeria Japonica.
Vertaald: Japanse Ceders, die geen ceders zijn maar familie van de cipressen uit het geslacht der coniferen, net als de verwante Sequoia giganten uit, Californië (Sequoiadendron giganteum).

Even: beide behoren tot het rijk der Planten, de stam der Landplanten, de klasse der Zaadplanten; de orde der coniferen ( in de Engelse nomenclatuur: Pinales met als kenmerk de structuur die voor reproductie zorg draagt namelijk een kegel, zoals de denneappel), de familie der cipressen en dan verschilt de geslacht/ genus naam: Cryptomeria versus Sequoiadendron en de soort/ species naam: Cryptomeria Japonica en Sequoiadendron giganteum.
Zij zijn geen familie van de reusachtige Kauri’s die we op Nieuw Zeeland hebben mogen bewonderen. Ook zij behoren tot de orde der coniferen maar zijn geen cipressen maar apenbroodbomen, Araucariaceae.
Of dat met de modernere DNA gerelateerde indelingen allemaal zo zal blijven is een verhaal apart.
Net zo als het verhaal over een andere zeer aparte, in Japan vereerde, boom: de Ginkgo nog zal komen.

De Sugi’s kunnen in ieder geval enorm groot worden,

tot wel 70 meter met een doorsnede van 4 meter en we zullen er nog een aantal bewonderen. Rood bruine schors welke er met lange verticale banen van wordt afgehaald en door veel kloosters/ tempels als dakbedekking wordt gebruikt. Het is de nationale boom van Japan en zeer indrukwekkend en fotowaardig. De grootste ervan in Japan is Jōmon Sugi genoemd naar de prehistorische periode in Japan. Terzijde valt hierover te vermelden dat in die periode van 30.000 tot 12.000 jaar geleden, uit recent DNA onderzoek gebleken is de eerste grote influx plaats vond van jager- verzamelaars over nog niet door het beëindigen van de ijstijd onder water komen staan van nog aanwezige landbruggen vanuit het Aziatische continent, bij Hokkaido met het tegenwoordig Russische Sakhalin Island en in het zuiden tussen Korea en Kyushu en Honshu. Tijdens deze Jomon cultuur, die zelf gerekend wordt van 14.000 tot 400 BC werden sommige van de oudste prehistorische aardewerk potten gemaakt. Deze had een typerende koord patroon decoratie, dat is wat Jomon betekent.
De grootste Sugi reus, die boom, is 25.3 m hoog en 16.2 m in omvang en wordt minimaal, op basis van jaarring onderzoek aan een der takken, geschat op 2000 jaar oud, al zijn er uitlopers in de schattingen naar 5000 jr.
We zullen kleinere, doch ook zeer indrukwekkende, van deze reuzen nog aantreffen bij ons bezoek aan de vermaarde begraafplaats van Koyasan.

Na de busweg door het bos komt men het dorp binnen waar al gelijk de eerste tempel, de Nyonin- do te bewonderen valt. We rijden door tot onze bestemming ook al is het nog vroeg in de middag en worden allervriendelijkst welkom geheten door een der monniken en naar onze tatami mat kamer gebracht. Daar is verder niet veel te beleven zodat we vrij snel op weg gaan naar de eerste bezienswaardigheden. Dat is volgens velen het zogeheten Okunoin, inner sanctuary, Gobyo, de begraafplaats met het mausoleum of de schrijn waar de eeuwig mediterende, ook hier, Kōbō-Daishi vertoeft, welke nog steeds hulp en dergelijke aan zijn volgelingen biedt. Het is maar hoe je het bekijkt; de oude discussie bestaat Sinterklaas nog wel of niet of wat leeft er nog door na ons vleselijk afscheid van het leven? Ik kan me daar best iets bij voorstellen.

Het is een prachtig enorm groot gebied in een heel oud bos waar een twee honderd duizend jongere maar vooral oudere graven te aanschouwen cq te bewonderen zijn, velen bemost, velen door de tand des tijds beroerd, maar tussen de reuzen Sugi’s heel bijzonder gelegen, zeker zo aan het eind van de middag wanneer het begint te duisteren en de eerste lampen aangaan. Er zijn veel uit vijf lagen opgebouwde zuilen, deze lagen vertegenwoordigen de vijf elementen uit het Buddhisme. Het onderste deel is rechthoekig en stelt de aarde of het skelet voor, de basis, dan een bol, vloeistof voor water, bloed of al wat vloeit en nodig is, vervolgens een op de hoekpunten naar boven krullende vierkante schijf voor vuur, warmte, levenskracht en bedenk maar verder, dan een ronde schijf voor lucht om te ademen en te leven en vervolgens een soort naar boven reikende puntmuts voor de spirit, de geest, het geestelijk leven. Zij kunnen enorme afmetingen hebben.
Bij het rondlopen op deze herinneringsplaats ontstaan soms gemengde gevoelens wanneer in de oorlog overleden Jappen worden herdacht of een campagne in Noord Borneo waar de Australiërs en de Jappen samen met de lokale bevolking aan hebben deelgenomen!

Maar dat terzijde, het is vooral een heel bijzondere plaats wegens de sfeer van toch ongerepte natuur en zorg voor de overledenen. Aan het eind van het twee kilometer lange pad gaat men over een brug en is het verder verboden te fotograferen en betreedt men het afgezonderde gebied waar resten zijn ondergebracht van de Imperiale familie en is het spirituele centrum waar Kōbō-Daishi’s tempel is. Hiertoe verlaat men de binnengetreden tempel aan de linker zijde, waar een schuifdeur eventueel voor geopend moet worden, loopt buiten langs om het gebouw heen, en vindt aan de achterzijde de voor gelovigen zeer aangrijpende plek. Zeer sober, ingetogen. Wanneer de weg wordt vervolgd kom je bij de Hall of the Lanterns waar een 11.000 lantaarns hangen te branden,

sommige, volgens zeggen, al vanaf 1100. De hal is op het moment dat wij er zijn dicht, maar door even te schuiven werpen we een blik en een camera oordeel naar binnen.

“s Avonds houdt Daniel, de ex CG, een toelichting

waarin hij vertelt hoe hij als vice consul 20 jaar geleden na zijn eerste negatieve beoordeling van het met beton volgestorte (rivieren, beken, wegen) en volgebouwde (zonder scrupules of ordening ) Japan, met talloze witte olifant projecten om kiezersgunst te winnen en vriendjes te belonen voor hun donaties, door een bezoek aan het andere Japan van Koyasan met zijn vriendschap en rijk innerlijk leven verknocht raakte en leerde anders of selectiever te kijken. Vervolgens een voortreffelijk, vegetarische

maaltijd in de tempel. Ondanks de kou is het lekker warm op onze kamer en we vallen spoedig in slaap.