Darwin, Northern territories

Gepubliceerd op 4 oktober 2005

21 september vlucht naar Darwin, 12e breedtegraad, zuidelijk halfrond, dat wil zeggen dicht bij de evenaar.
Waarom gingen wij? Allereerst was er van 28 september tot 2 oktober een huisartsencongres, het congres van de Australische tegenhanger van onze LHV, dat hier dan gelijk het Royal Australian College of General Practioners heet, het RACGP. Onder de noemer: Unity and Care brengt men de diverse elementen van het huisartsenvak bij elkaar, met vooral veel aandacht voor de grote diversiteit van de huisartsengeneeskunde in Australië, van remote health, tropical medicine, research in general practice, the value of the story in the art and science of our work, Aboriginal health, sustainability of health care in our communities in the context of a changing workforce, stories from international medical graduates tot how to balance individual care with population health toe.
Dat leek mij een zodanig brede benadering dat er voldoende informatie uit zou moeten kunnen komen om de toekomstige mogelijkheden voor mij duidelijker te krijgen en het was gelijk een goede gelegenheid een ander, volkomen onbekend, deel van Australië te bezoeken.
Bovendien bleek er voor Margriet een honoraire consul te zitten die alleszins een bezoek waard was en toen ook nog de voor Nederlanders al tweemaal, in 2001 en 2003, zo succesvolle Solarrace zondag de 25ste zou starten waren er voldoende argumenten aanwezig om er een echte reis van te maken, met ook voor Hugo nog wat anders dan piano spelen en wachten tot die afschuwelijk grote Grote vakantie afgelopen is.

Dat was wel en niet simpel. Je hebt toch internet dus zoeken en beslissen maar; nou ho maar, dat blijkt toch wel erg lastig, ook al heb je nog zoveel info; het is simpelweg steeds moeilijker om door de bomen het bos te zien. Reisbureau en folders en weer reisbureau maakte duidelijk dat een bezoek aan Kakadu nationaal park, met twee nachten in het park vele malen aantrekkelijker was dan die reusachtige afstanden effe in een dag te doen. Dat haal je niet uit die folders. De Aussies zijn dat zo lekker gewend dat ze niet vermelden dat het wel effe driehonderd zoveel kilometer is zonder veel afwisseling. Na die drie dagen: terug naar Darwin, hotel, Solarrace

uitzwaaien, museumpje doen, zwemmen, luieren en dan maandag nog drie dagen naar het westen en zuiden ( Kakadu is naar het oosten richting Arnhemland) om Litchfield park en Katherine met zijn gorges te bezoeken. Kakadu georganiseerde reis met een bus, Katherine ed met eigen huurauto. Niet te lang dat trage groepsgebeuren leek ons.

Het werd dus eerst Kakadu met zijn alligator rivieren

waarin geen alligators zwemmen want die komen niet voor in Australië ( dat wist de naamgever van indertijd niet, daarna noemde iedereen die rivieren al jaren zo toen men het alsnog ontdekte en liet men de naam maar de naam); wel zwemmen er levensgevaarlijke, woeste, monsterachtige krokodillen

van het zout water type die je echt zo villen. Afgelopen weken: twee mensen opgepeuzeld!! Die van de leuke scènes op televisie zijn de zoet water neefjes die blijkbaar zachtaardiger zijn. Om de verwarring nog groter te maken zwemmen de zout water beesten ook rustig in hartstikke zoet water. Dus: niet zwemmen ook al ben je nog zo tropisch warm gestuwd is de regel. Ze zijn zo snel dat je waarschijnlijk niet eens door hebt dat je opgepeuzeld ben; maar dan toch maar liever een ander.
Niet afgeschrikt door deze info, maar vooral aangetrokken door de beloofde natuur met talloze vogels, de rotstekeningen van de 50.000 jaar geleden

naar dit land gekomen aboriginals en de mogelijkheid om in deze droge tijd de wetlands te zien, er boven

te vliegen, er door te varen en er met een four wheel drive door heen te toeren waren we daar drie dagen onder de pannen. Dat was zoals aangegeven en de moeite meer dan waard.
Wat vooral ervan overblijft bij mij is het verwonderlijke verschijnsel dat je regelmatig beelden ziet die heel erg aan Afrika doen denken,

vooral het savannelandschap, en dat je bij herhaling herten, of wat voor ander groot wild dan ook verwacht en dat er niets is; vogeltjes, veel insecten, er waren ooit buffels geintroduceerd die het zo goed deden dat ze met enorme aantallen de grond zodanig kapot maakten dat de hele biotopie veranderden en totaal uitgeroeid moesten worden. Steeds weer hetzelfde verhaal bij introductie van beesten ( buffels, konijnen, kamelen, maar ook grote kikkers, de Cane tod) ze missen zo duidelijk hun natuurlijke vijanden dat ze tot stuitende, storende aantalen toenemen en grote verstoringen veroorzaken.
Op natuurlijke wijze dus nauwelijks wild zoals in Afrika, hetgeen toch een reis een heel stuk saaier maakt. Ook al was er een chauffeur op de bus, de eerste drie dagen, die zeer uitgebreid, onderhoudend wist te verhalen over aboriginals, de indigenous people, hun gewoontes, hun stuitende behandeling door de kolonisten, hun kunst ( heel bijzonder dat nog levende mensen kunnen verhalen over de tekeningen op de rotsen

die door hun eigen voorouders zijn gemaakt) en over de natuur, het voorkomen van meerdere seizoenen doordat er niet alleen een droge en een natte tijd is maar ook een heel erg duidelijke opbouwperiode met verstikkende vochtigheid en naar regen snakkende bevolking, de prachtige natuur, het uitgestrekt ondergelopen vlakke land waar giga oppervlaktes onder een laag water komen te staan zonder snelle afvoer, wegen vaak nauwelijks begaanbaar zijn, of alleen met de echte landcruisers en aanverwante echte four- wheel drives.
Zo kwamen we dan via “the fairly dull 210 km drive on the Arnhem highway” in Jabiru. Alwaar na een aantal bezienswaardigheden onderweg we in het zwembad zonder krok’s van het Aurora Kakadu lodge verkoeling konden zoeken.

Wordt vervolgd.