Tilly is mort

Gepubliceerd op 19 februari 2010
Tilly est mort.
Dat was 25 januari het bericht van Abdel haar Frans sprekende Algerijnse partner/ echtgenoot, toen ze enige minuten ervoor overleden was na een kort ziekbed.
Mijn kleine zusje, dat is het eerste, wanneer ik mijn ogen sluit, dat ik zie, was niet meer in levende gedaante terwijl er nog volop andere herinneringen zijn en zullen blijven. Ze was inmiddels natuurlijk ook groot en mijn zuster, maar toch komt blijkbaar dat jeugdbeeld en associatie als eerste boven.
Zo is er van drie kinderen nog maar een over. Mijn broer Rob overleed toen hij 27 jaar oud was. Daarmee is een kwaadaardige ziekte als doodsoorzaak een belangrijk item in onze familie geworden, terwijl onze ouders zo prachtig oud waren geworden en een gezonde wijze van leven meer regel dan uitzondering was. Maar ja, dat is al veel langer geen enkele garantie voor het uitblijven van maligniteiten; hooguit voor kwaliteit van leven.

Tilly kon terugkijken op een goed geleefd leven waarin zij datgene had gedaan wat zij zinvol
Sprankelijk, ook zonder alcohol
Sprankelijk, ook zonder alcohol
vond en waarbij ze steeds haar eigen keuzes maakte en zich niet veel aantrok van andermans oordeel. Jarenlang onbaatzuchtig veel tijd gestoken in het begeleiden van onze ouder wordende ouders en mij, die verder weg woonde, het heel makkelijk makend. Met een relativerend vermogen en onversaagde betrokkenheid deed ze wat ze nodig vond en liet zich niet makkelijk negatief beinvloeden..
Na het overlijden, 15 jaar geleden, van haar toenmalige echtgenoot Rogier voelde ze zich, nog versterkt na een duikvakantie samen met mij in Egypte, steeds meer aangetrokken tot de Arabische taal en cultuur en de mensen die daar hun roots hadden.
Zo vond ze Abdel waarmee ze ging samen wonen en later huwde.

Na haar gymnasium alpha ging zij au pair en taalonderwijs volgen in London, Zuid- Frankrijk en tot slot Geneve, alwaar zij zich ook nog ging orienteren over het volgen van tolken onderwijs. In Geneve ontdekte zij bovendien haar liefde Rogier Dutilh, waarmee zij, ondanks remmende bemoeizucht van haar vader in verband met zijn zorg omtrent valkuilen die er zouden kunnen zijn ( zo kunnen vaders zich soms, achteraf onnodig, druk maken) trouwde en twee zonen Kasper en Roeland kreeg.
Vervolg gevend aan haar liefde voor taal ging zij, na haar afgebroken studie Frans ( ik denk van vlak na de oprichting in 1967) bij Het woordenboek van de Nederlandse taal werken. Eindeloos zoekend en fiches makend van woorden die in onze taal voorkomen en voorkwamen, nu en in het verleden, uit alle gewesten. Oorsprong, ontwikkeling oftewel het in kaart brengen van de Nederlandse woordenschat en, vooral aanvankelijk, het Woordenboek der Nederlandse taal, waaraan al sedert 1851 gewerkt werd, afmaken. ( Dat laatste lukte in 1998, toen het grootste woordenboek ter wereld werd opgeleverd). En passant pakte zij met diezelfde belangstelling voor taal aan de Rijks Universiteit van Leiden de studie Nederlands op en studeerde daar in af.

Wij gingen zo onze weg en hadden regelmatig, doch niet intensief, contact in de loop der jaren en nadat we er beiden weer meer alleen voor kwamen te staan door verschillende facts of life besloten we na een bezoek aan Parijs te gaan duiken in Egypte. Daar was ik al eerder geweest en Til had niet veel nodig om overgehaald te worden. Tussendoor een bijzonder bezoek aan Luxor met een uitstekende privé gids maakte dit een onvergetelijke gebeurtenis.
Zij ging zich daarna steeds meer verdiepen in de Arabische cultuur en door haar relatie met Abdel kwam daar ook steeds meer van in haar huis.

Volop plannen makend om dichter naar het Franstalige deel van Europa af te dalen merkte zij in september 2009, op terugreis van een vakantie in Frankrijk, dat er zeer onaangename pijn in haar buik was die het haar noodzaakte de huisarts te bezoeken. Over en weer kende deze elkaar nauwelijks daar ze zelden een consultatie nodig had en volgde er een verwijzing met een wachttijd. Deze werd niet afgemaakt want in een weekend kreeg ze zoveel klachten dat ze met spoed werd opgenomen in het LUMC.
Zij kreeg het onafwendbare nieuws te horen dat er sprake was van een kwaadaardig proces dat reeds zover doorgegroeid was, dat er behalve een stent plaatsing voor het herstel van de galafvoer, niets zinnigs te doen bleek.
Tilly & Abdel
Tilly & Abdel
Na de shock reactie hierover sloeg ze Kubler- Ross stadia’s over en aanvaardde haar lot in woorden en daden als: “het is zoals het is, het is ontzettend jammer dat mij niet meer tijd gegeven is, maar ik heb een goed leven gehad, wat ik nog heb ga ik gebruiken om alles voor Abdel en mijn kinderen zo goed mogelijk te regelen en nog zo goed mogelijk te genieten van wat ik heb”.
Dat deed ze.