We vervelen ons niet. Tasmanië en Flinders Range

Gepubliceerd op 11 juni 2009

We vervelen ons niet hier in Australië. Het laatste bericht op de site is alweer van februari 2009. Alsof we niets interessants meemaken. Niets is minder waar.

Allereerst de stadjes op Tasmanië waar waargenomen werd, januari: Sheffield, februari Sommerset, maart Ulverstone, april/ mei Devonport.
Sheffield kreeg in het verleden te maken met een terugval aan inkomen uit zijn met melkproducten, schapen en vleesveeteelt samenhangende industrie waarop een locale slimme boer zelf een prachtig doolhof, Tasmazia, naar het Engelse maze= doolhof, liet aanleggen en de bevolking in Sheffield ertoe bracht muurschilderingen,

sinds 1986, aan te brengen en een Mural festival te organiseren met veel toeristen bezoek. Het ligt in de schaduw van Mount Roland

een 1234 meter hoge, grotendeels uit weerbarstig conglomeraten en zandsteenkwartsieten ( dat zijn zandsteen- kwarts korrels die door hoge druk, metamorfose, hergekristalliseerd zijn daarbij zijn ze samen met het verbindende materiaal keiharde kristallen gaan vormen en zie je dat de oorspronkelijke meerlagige, met sedimentering samenhangende, structuren zijn verdwenen) bestaande heuvel die tijdens het Ordovicium, zo een 450 miljoen jaar geleden, waarbij Tasmanie nog een deel van Gondwana was en ter hoogte van de evenaar lag, ontstaan is. Ja, dat is een heleboel informatie in een zinnetje, maar dat moest even omdat dit een bijzondere, traumatisch weerbarstige heuvel bleek, ook gewoon fysiek.
Wij, Margriet en ik, zijn die Mount tijdens een weekendbezoek gaan beklimmen, 3 uur heuvel op en vier drama heuvel af, knieën die het begaven en toonden dat ouder worden toch met slijtage gepaard gaat. De slangen hebben we niet gezien, wel een prachtige omgeving. Het was een aparte ervaring. Soms is het oog groter dan de maag, soms de aspiratie groter dan het kunnen. We hebben het levend volbracht.
Voorts zijn er nog allerlei met waterkracht en mensen ingrijpen samenhangende meren,

onder andere het voor internationale roeiwedstrijden bekende lake Barrington. Heerlijk om in te zwemmen na een dag hard werken. Een leuke golfbaan zorgt voor after hour vertier.
Sommerset is als plaats het omrijden zeker niet waard, wel is er een mooi, ook vanuit Ulverstone goed te bereiken, achterland met de Black Bluff range, waar vaak nog sneeuw op waar te nemen is, en aardige bushwalk mogelijkheden bij de Winterbrook falls en Leven canyon. Het is ruig gebied met op vele plaatsen forse destructie door de houtsnipper verzamelaars van het bedrijf Gunns dat oeroude bossen

vernietigt en zich over geeft aan uniforme tree farming, grote stukken eenheidsbos voor de houtkap. Het verschil met ontbossing en weiland maken zoals de afgelopen tweehonderd jaar hier “down under” grootschalig is gebeurd lijkt niet groot maar het ziet er wel heel anders uit en de vraag dringt zich op waar de grens moet worden gelegd.
Daar waar de houtkap niet heeft plaats gevonden zijn er grote gebieden onaangetast en prachtig voor bezoek en lange wandeltochten. Waarbij je soms waarneemt hoe natuurlijk brand is in Australië en nodig voor het open knallen van de zaaddozen van de tegen droogte beschermde zaden

Banksia heeft brand nodig om zaden te schieten

en de bomen al weer herstel tonen met jonge scheuten.

Herstel na brand twee jaar geleden

Tasmanie is een heerlijk eiland met 500.000 inwoners, geen files, rustige wegen, redelijke infrastructuur en prachtige wat aan Schotland doen denkende natuur, kouder dan Sydney, meer Hollands en ’s winters ook vroeg donker omdat het maar bij de 40e breedtegraag ligt en het in mei al om 18.00 avond wordt. Maar wel een plaats waar Hollanders lelies telen.

Lelie teelt ook hier in Hollandse handen

.

Voorts worden er natuurlijk talloze zieke mensen beter gemaakt of beter het beter worden wordt niet te veel in de weg gelegd en soms wordt er levensreddende of kwaliteit van leven verbeterende diagnostiek bedreven. Al blijft ook dat laatste, die kwaliteit verbetering, niet eenvoudig in zo een jonge samenleving waar nog heel veel geleerd moet worden. Zelfs het feit dat men met vele klachten moet leren leven en dat niet voor alles een pil is, zodat men maar door kan gaan met over belasten, dringt hier nog nauwelijks door. Wanneer het door dringt maakt het onontwikkelde systeem van vergoedingen het slikken van pillen trouwens veel betaalbaarder dan het inschakelen van andere (para-) medische hulp, zodat dat ermee leren leven ook nog eens aardig gefrustreerd wordt. Ik merk hier het opvallend hoge gebruik aan pijnstillers in alle mogelijke vormen en sterktes met alle mogelijke vormen van verdovende en verslavende bijeffecten. Middelen die in Nederland vooral niet voorgeschreven zouden worden bij chronische pijn om verslaving en afhankelijkheid te voorkomen worden hier als zoete broodjes verkocht met alle afhankelijkheid van dien. Gelukkig zijn de wegen weinig druk want wanneer je ziet met welke reactie snelheid beïnvloedende middelen mensen hier rondlopen/ rijden dan houd je je hart vast.
Zogenaamde regels voor gecontroleerd gebruik zijn niet effectief doordat hier in Australië (jonge samenleving die de begrenzingen van maakbaarheid nog niet heeft ontdekt) vooral regels worden gecreëerd zonder de controle instanties te maken en het noodzakelijke gezond verstand slecht ontwikkeld is, voor zover aanwezig, en het propageren en stimuleren van eigen verantwoordelijkheid ongekend lijkt.
Voorts is dat waarnemen in verschillende huisartsen praktijken hier heel leerzaam geweest om de geweldige invloed te zien van de farmaceutische industrie bij onder andere het voorschrijven van antidepressiva, cholesterol verlagers en maagklachten middelen. Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk alleen de industrie de schuld te geven van het buitengewoon kritiekloze gedrag van talloze collegae, hier en helaas ook in Nederland, al denk ik dat de ontwikkeling van standaarden minimaal heeft bijgedragen tot een meer evidence based voorschrijfgedrag in het moederland.
Het aantal mensen dat langdurig dit soort middelen gebruikt en niet zonder durft is gigantisch. Voel je je down, mogelijk met redenen, dus reactief, dan is de kans groter dat je langdurig antidepressiva gaat gebruiken dan dat er een gesprek wordt aangeboden, door de huisarts of bij andere, vaak zelf te betalen, counselor of beroeps luisteraar. Het vreemde is dat wanneer je patiënten voorstelt eens kritisch over hun gebruik na te denken het lijkt alsof je ze een recht wilt gaan afnemen. Veel maagklachten, al of niet door reflux bij een verhoogde druk in de buik door het aanwezige adipeuze vetschort, worden niet behandeld met een rennie of ander maagzuur beinvloedend middel zo nodig, niet met het snel werkende en goedkope, want inmiddels is het octrooi verlopen, zuurgraad corrigerende middel, maar door het dure, pas na vier uur werkende en dagelijks te moeten innemen preventieve middel dat bedoeld is voor echte reflux klachten. Tel uit de winst.
Dan de cholesterol verlagers. Los van het feit dat dit inderdaad middelen zijn met een, op hart- en vaatziekten (HVZ), zeer breed gunstig werkingspatroon, waarvan veel nog niet verklaard is, maar mogelijk meer samen hangt met de anti- ontstekingswerking via allerlei met prostaglandine ( een vetzuur) vorming samenhangende processen.
Zij worden bij bijna iedereen voorgeschreven nadat het cholesterol is bepaald.
De reden voor deze cholesterol bepaling is mijn bezwaar. Het bepalen van de hoogte hiervan heeft heel vaak geen meerwaarde daar het hogere cholesterol statistisch niet van belang is wanneer men vrouw is, niet rookt, geen hoge bloeddruk of suikerziekte heeft, zeker niet wanneer er geen hart- en vaatziektes in de familie voorkomen onder de 60 jaar. Bij mannen is het bij het ontbreken van deze factoren nauwelijks van belang. Rookt men wel dan moet men daar mee stoppen, doet men dat niet dan is de cholesterol hetzelfde als één tot drie sigaret(ten) extra ( afhankelijk van het cholesterol). Men moge het bijgeleverde staatje aanklikken om de onderbouwing van dit betoog te zien. De reden voor de cholesterol bepaling is het kort door de bocht interpreteren van adviezen, richtlijnen en ongenuanceerde voorlichting van de farmaceutische industrie zodat bij een ieder het cholesterol wordt gemeten zonder eerst de andere risico factoren te bepalen en velen, ook met het lage relatief risico op HVZ van minder dan vijf % de komende tien jaar, braaf dagelijks hun tablet slikken

. Begrijp me goed wanneer wel risico factoren aanwezig zijn en de kans op HVZ al verhoogd is heeft het zeker zin om alle zeilen bij te zetten; dat blijkt ook uit de veranderende statistieken van met HVZ samenhangende zaken als voorkomen en sterfte.

Dat is dan samengevat het leerzame aspect van de periodes van waarnemingen op Tasmanie, waarbij natuurlijk ook heel veel ander interessants te beleven viel.

Tussendoor 3- 4 weken naar Sydney omdat de waarneemperiodes steeds voor drie weken zijn afgesproken, soms ook in het weekend even op en neer, het is per slot maar 1 ½ uur vliegen en voor een prikje ben je buiten het seizoen retour.

Een van die periodes in Sydney hebben we gebruikt om naar Flinders Ranges National Park te gaan. Een zogenaamde must voor Australië gangers/ bezoekers.
Een plek die vooral beroemd is doordat er een geologisch tijdperk naar genoemd is, het laatste, in 2004 na 120 jaar stilte, nieuw bepaalde tijdvak nl. het Ediacaran, vlak voor het Cambrium het begin van het meercellige,

meer gecompliceerde, leven op aarde. Genoemd naar de Ediacara heuvels in het Flinders Ranges NP.

Het gebied van de Flinders Ranges is ontstaan tussen de kratons, in/op het magma van de aarde drijvende korsten( als brood of beschuit in een uiensoep), Gawler en Willyama/Curnamona. Tijdens de Adelaide Geosyncline en de Delamerian gebergtevorming van het Cambrium Ordovicium werd dit tussengebied opgevuld met sediment en ontstonden er vouwen, faults en bergen die weer in de navolgende tijden werden weg geërodeerd waarbij de lagere hardere delen boven bleven en een soort van pound, koraal, ontstond welke nu nog steeds het belangrijkste bezoek onderdeel vormt van een deel van de Flinders range, namelijk de Wilpena pound.

Het is een gebied met sporen van aboriginal bewoning met instructieve rotstekens

en voor de aboriginals van heinde en verre een okerpit,

een gebied waar oker, een aardkleur bestaande uit silicium en klei maar met de typische kleur door vermenging met gehydrateerd ijzeroxide aan de oppervlakte ligt en door de eerste Australiërs als belangrijke kleur voor hun schilderingen gebruikt wordt. De, een camping beherende, aboriginals toonden zich heel verstoord dat een Poolse werknemer, die per fiets door Australië aan het reizen was, ons had uitgelegd hoe er te komen.
Flinders is deels goed toegankelijk via een asfalt weg, maar grote delen zijn typisch 4WD gebied, heerlijk met de Toyota Prado

en de tent helemaal alleen met de natuur, onder andere de geel gevoete rock- Wallibi,

vertoeven we regelmatig in hele mooie en stille gebieden.

Het is niet echt moeilijk rijden daar de meeste wegen goed zijn, soms moet de snelheid worden aangepast en regen maakt rijden onmogelijk. We kwamen het park binnen via het zuiden. Van Sydney naar Mildura is 1000km en in een dag makkelijk te doen. Rustige goede weg, niet druk.. Nachtje in Mildura en dan via Renmark, Burra en Melrose met zijn Mt. Remarkable NP waar ons nog mooie wandelingen waren aangeraden. Uiteindelijk besloten we een korte, niet zo stijgend en dalende, te maken om via Hawker naar het Wilpena Pound resort in het Flinders Range NP te gaan. Daar op de ruime van alle faciliteiten voorziene camping. De volgende dag een twee uur lange wandeling door heuvelachtig bebost terrein langs de Wilpena Creek naar de gelijknamige pound. Minder indrukwekkend dan vanuit de lucht maar met zijn goed bereikbare uitkijk punt de inspanningen meer dan waard. Aan het eind van de dag nog een bezoek aan de Sacred Canyon met zijn muurtekens. Interessant zonder mooi te zijn, bijzonder door zijn betekenis en ouderdom, maar moeilijk te zien en beperkt. Dat was heel anders de volgende dag, inmiddels allemaal dirt road, toen we de Brachina Gorge gingen rijden. Hier zie je uitgespreid over een aantal kilometeres wat je in de Grand Canyon in de USA in de diepte ziet. De uitstalling van sediment vanaf het later ernaar genoemde Ediacaran tijdvak, het einde van het precambrium, 540 miljoen jaar geleden tot heden. Goed met borden en verklaringen aangegeven. Een wandeling door de tijd. Bijzonder. De volgende dag na een nacht op een prachtige camping plek, min of meer in het wild, naar het noorden, via Wirrealpa naar Mount Chambers Gorge met veel mooiere muurtekens, grotere hoeveelheid en beter te zien. Leuke wandeling. Door via Balcanoona naar Arkaroola village in het noorden van het park. Slechte, zeer hobbelige weg daarna. Arkaroola heeft de bezoeker op toeristisch gebied min of meer georganiseerd vrij veel te bieden, maar wij zijn meer geinteresseerd in self driving en gaan terug richting Balcanoona voor een prachtige tocht, rijdend en wandelend naar de Lively gold mine ( gat in de grond) en de Barrarana Gorge, waar we eindelijk de Yellow footed rock Wallibi zien. Vervolgens na weer een nachtje op een eenzame camping spot een avontuurlijke tocht over de Gammon Ranges met zijn Grindels hut. En passant rijden we nog over een slang heen die we helaas doden. Het is hier vooral autorijd gebied, er zijn wel wandelingen, maar die zien er niet zo aantrekkelijk uit omdat ze wat in het open terrein zijn, geen rivieren volgen of op andere wijze naar spectaculaire zaken voeren. We verblijven die nacht op een spot vlakbij Balcanoona om op aanraden van de locale aboriginal ranger een zonsopgang bij het zoutmeer, lake Frome, mee te maken. Dan vervolgen we via Iga Warta met zijn oker pits naar Leigh Creek waar we weer asfalt ontmoeten.Het weer verslechterd zodat we wanneer we bij Parachilna, met zijn vermaarde Prairie Hotel ( Peter Bekker is daar in de bar geweest) weer dirt roads opzoeken natte wegen gaan meemaken. Dat is niet echt een boeiende uitdaging en we rijden door naar het vertrouwde Wilpena Pound om ons lekker te verwennen met een echt bed en een echt dak boven ons hoofd, want het is nu echt nat. Zo nat dat we uiteindelijk niet via Mungo lake met zijn resten van de vroegste bewoning in Australië waar ik jaren geleden al eens vast was geraakt op een dirt road, na regenval. Ook zijn we niet naar het weer een dagreis verder gelegen Eyre meer geweest ook al was dat meestal volledig droge meer nu met water gevuld door overdadige regenval op duizenden kilometers afstand, vooral in Queensland en Ninjo afhankelijk, maar wel naar het dichterbij gelegen Lake From zoutmeer waar we een prachtige zonsopgang konden aanschouwen.

Samengevat vonden we Flinders Range NP minder verrassend en bijzonder dan de Kimberley’s en Bungle Bungles of de Red Centre met zijn McDonaldrange, Kings Canyon en Uluru met Kata Tjuta, maar 1000 km van Sydney, via Mildura of Broken Hills in 1 ½ dag te bereiken en boeiend en toch heel avontuurlijk. We hebben genoten van de vrijheid en de rust. We raken natuurlijk wel erg verwend met al die fraaie mogelijkheden.