16 maart Bericht uit Ashiya
Gepubliceerd op 16 maart 2011
Bericht vanuit Osaka, Japan.Het is onwerkelijk hoe rustig en ontluikend ( de lente is aan het beginnen) mooi het is terwijl zich op 900 km van hier een ramp heeft afgespeeld en er nog dagelijks nieuwe trauma’s bezorgd worden door de nieuwsberichten.
De Japanner lijdt. Huizen waar vaak drie generaties bij elkaar wonen werden met bewoners en al weggevaagd. De Japanner zorgt vaak goed zelf voor de ouderen, vaak zijn de huizen ook al generaties lang in de familie. Men lijdt mee met zijn landgenoten of nog erger er wordt familie in het rampgebieden vermist. Er zijn veel extra trauma’s. Een voorbeeld: men heeft familie in het rampgebied nog gesproken na de aardbeving en deze is alsnog door de tsunami weggevaagd.
Bovendien komt er geen einde aan de negatieve berichten. Niet alleen de omvang van de ramp wordt langzamerhand steeds duidelijker maar het is ook nog niet over.
Je kunt maar moeizaam gaan verwerken wanneer er steeds weer nieuwe extra prikkels komen en het aardbevingsalarm regelmatig weer gaat, de schokken ook dichterbij komen zoals afgelopen avond bij Tokyo. Ook bij ons, 500 km van de hoofdstad weer reden voor alarm. De afgelopen 24 uur zijn er bijvoorbeeld wel geteld 34 bevingen groter dan 3 Mw geweest, waarvan vier van 6,3, op Honshu het grootste eiland van Japan waar ook Tokyo en Sendai op liggen.
Vooral de aanwezige angst voor weer een nieuwe aardbeving bij een geschokt vertrouwen in alle voorzieningen, die het land zo aardbevingsproef leken te hebben gemaakt, maken onzeker. Al het vertrouwen lijkt weggespoeld door de tsunami en die onzekerheid is verstrekkend voor het dagelijks functioneren. Je komt tot niets, behalve het noodzakelijke.
Het directe stralingsrisico, zeker buiten de 20, later 30 km zone om de centrale valt qua hoogte mee, zeker wanneer het met een CT scan belasting wordt vergeleken. Het meest hinderlijke is de informatievoorziening. De wijze waarop het gebeurt, vooral het advies kalm te blijven, helpt niet erg. Er is voortdurend een zweem van halve informatie, wat ze zeggen is niet onwaar, met in toenemende mate het gevoel dat er meer te zeggen valt. Op basis van de gegeven feiten kan je bijna geen beslissingen nemen en is het vooral je karakter dat zorgt of je in paniek geraakt of fatalistisch de gebeurtenissen afwacht, of alle gradaties ertussen.
Voorts is de hele situatie als na een onverwachte en zware operatie waarbij er keer op keer weer nieuwe complicaties optreden en de patiënt steeds meer wantrouwen krijgt tegen de behandelende artsen omdat hij voor deze nieuwe complicatie niet gewaarschuwd is.
Dat is ook het probleem met de nieuws voorziening. Ook als medicus is het bijna ondoenlijk een patient voor alle mogelijke en/ of uiterst zeldzame complicaties te waarschuwen. Maar die complicaties kunnen wel optreden en dan bepaalt de manier van communicatie of vertrouwen hersteld wordt.
De fall out dreiging neemt toe. Ook al zijn de effecten vooral afhankelijk van wind, regen en expositie duur en is de centrale relatief ver weg, de escalatie van gebeurtenissen zorgen voor een ingrijpende onzekerheid.
Dat terwijl de centrales wel een aardbeving met een zwaarte van 9.0Mw hebben doorstaan en qua aardbevingbestendigheid solide bleken te zijn. Het water met zijn tsunami massa bleek destructief voor de elektrisch aangedreven koelsystemen van deze oude centrales en zorgt ervoor dat men hier achter de feiten aan moet blijven lopen met alle gevolgen psychisch en lichamelijk voor hen die in Japan verblijven.