Bureaucraziness in Australië, registratie als Huisarts bijna onmogelijk

Gepubliceerd op 13 augustus 2008
Toch nog een vervolg op het bericht van een tijd geleden over de krankzinnige bureaucratie op dit eiland. Terug te vinden door het eind nummer 67 in de http balk te vervangen door 41 en/ of 47.
Mijn conclusie: xenophobie, iedere buitenlander en zeker ieder in het buitenland opgeleide arts is een bedrieger tot het tegendeel blijkt. Een getraumatiseerde ambtenaren- corps dat bij een zeer krappe arbeidsmarkt is boven komen drijven in functies die ver de capaciteiten overstijgen en dat beslissingen moet nemen terwijl men doodsbang is dat deze verkeerde beslissingen zijn en zich daarom als houvast blijft verbergen achter regels, en nog meer regels en dan nog eens regels; check, check en double check. Elke misser wordt gevolgd door een nieuwe regel, als een band- aid een pleister voor het bloeden, met het idee dat het er beter door zal gaan. U weet het inmiddels als Europeaan: meer regels helpt niet, het is de inzet, betrokkenheid, communicatie die een samenleving beter doet functioneren, maar ja dat moeten ze hier nog ontdekken, het is nog maar een natie die krap 100 jaar bestaat en begonnen is als…

Genietend van de natuur van dit land en het vrije leven leek het na al de wederwaardigheden met de bureaucraziness een leuk idee om toch nog te proberen om te werken op het eiland Tasmanie. Stom natuurlijk, wanneer je al last hebt van de eilanders mentaliteit van de Aussies die aan de rand van die grote zandbak wonen dan moet je natuurlijk niet verwachten dat de oude convict kolonie Tasmanie een soepeler wereldbeeld heeft. Maar ja, tegen beter weten in, vooral ook door het positieve beeld via de honoraire consul van Nederland in Hobart/ Tasmanie en door de prachtige natuur.
Toch contact gelegd. Dat was de eerste week van februari 2008 met de zogenoemde GP workforce Tasmania.
Na het uitwisselen van gegevens was allereerst de conclusie van deze instantie dat mogelijk het visum wel toestemming gaf om in Australië te werken als lid van de “household of the Consul General”, maar dat dit niet automatisch betekende dat je ook op Tasmanie mocht gaan werken, per slot was dat een eind ( 1 ½ uur vliegen) van die household. Dat vuiltje werd eerst weggewerkt en er werd zomaar toestemming verkregen. Weet U nog, je mag als in het buitenland opgeleide arts alleen werken in area’s of need, dwz 500- 750 km van Sydney, maar ondanks het feit dat je een werk visum hebt moet je in deze bureaucratie opnieuw toestemming krijgen om elders te gaan werken! Dat is maar een klein probleempje en weg te werken, andere volgden.

Het duurt dan een maand, tot begin april, voordat het mogelijk blijkt om een meeloop periode in twee praktijken te regelen om zelf te zien of het eigenlijk nog wel leuk is om te werken. Dat lukt dan en is een groot succes, het is leuk, boeiend en inspirerend om weer huisartsen werk te doen, veel overeenkomsten en enkele typische verschillen door de dubbele functie van huisartsen als ook controle arts.
Het contract om met GP workforce als sponsor te gaan werken wordt 15 april getekend en 16 april 2008 wordt de aanvraag voor registratie naar de Medical Council van Tasmanie gezonden. Er vindt een teleconferentie plaats met een van de Tasmaanse huisartsen om primaire geschiktheid te beoordelen en er gaat uitwisseling van papieren plaats vinden met de MC. Dat wil zeggen:
• werkvisum,
• artsexamen diploma,
• bewijs ( niet ouder dan twee jaar) van academsich niveau 7 Engels spreken, lezen, schrijven en luisteren,
• twee brieven van referenten ( niet ouder dan drie maanden, zijn ze wel ouder dan zijn ze niet acceptabel, er mocht inmiddels wat veranderd zijn),
• bewijs van registratie als huisarts,
• bewijs van goed gedrag afgegeven door de Inspectie ( niet ouder dan drie maanden) en
• CV.
Dat laatste is een bron van problemen. Het CV wordt door de registratie ambtenaar niet goed genoeg bevonden en dan ontspint zich een werkelijk ongelooflijke non- communicatie. De betrokken tante geeft alleen maar aan dat het niet goed genoeg is en ik moet maar uitzoeken wat er dan niet goed genoeg is. Er wordt niets gemotiveerd, er wordt niets onderbouwd; vanuit een arrogante machtspositie wordt alleen maar beslist: niet goed genoeg en doe je best verder maar. Bang om iets verkeerds te zeggen? Bang om ergens verantwoordelijk voor te zijn? Het is niet te doorgronden, maar wel een aparte sensatie. Uiteindelijk wordt de hulp in geroepen van GPWorkforce, maar zelfs dan nog duurt het drama enige tijd door, tot uiteindelijk een sjabloon, dat eens eerder gebruikt is door deze GPW, uitkomst biedt. Er komt praktisch hetzelfde in te staan als in eerder verzonden gegevens maar nu hapbaar voor de council. In plaats dat deze club in eerste instantie dat sjabloon had verstrekt en minimaal had geprobeerd aan te geven waar het om ging is er een gemoedsprikkelende niet- betrokken- willen- zijn dat zielig aan doet. Ze hebben in hun charter staan dat ze functioneren met: integrity, trust and respect; accuracy and rigour; and honest and open communication. Maar ja dat schrijven is een, het ook doen is voor een ieder moeilijk, zeker wanneer je nog z o jong bent.
Les: net als bij het essay schrijven voor het Engelse examen: gebruik zo veel mogelijk standaard sjabloons anders kan je het schudden, de easy- going Aussie is als ambtenaar een onverschillig niet- betrokken- willen- zijn figuur. Als niet- ambtenaar ook wel vaak, maar dat is een ander verhaal.
Het is inmiddels 8 mei 2008.
Dan volgt 12 mei een test door een comité van drie onafhankelijke ( van de council) artsen om mijn basale geschiktheid/ kennis als huisarts te beoordelen. Hiervan gaat verslag naar de council welke 10/6 van een beslissing bevalt. Dit proces heeft dan twee maanden geduurd bij deze council. Het besluit is dan, op voorwaarden dat de visuele controle van de papieren een positief resultaat oplevert, dat ik na een introductie periode van twee weken in twee verschillende praktijken voor minimaal een maand ergens mag gaan waarnemen waarna een beslissing genomen zal worden of ik echt mag gaan waarnemen, per slot heb ik na dertig jaar werken nu al drie jaar niet gewerkt.

Dan komt 12 augustus, we zijn weer twee maanden verder, deels door onze eigen vakantie, maar toch als een slak zo traag allemaal, de visuele controle van de papieren:
Reis naar Tasmanie en bezoek bij de Medical Council: well, dat is een drama:
Ondanks het feit dat er een artsdiploma en een huisartsen registratie is ontbreekt het op de lijst van de medical council genoemde “bewijs van het gelopen hebben van co- schappen”, aangemerkt met “if applicable”. Dat je geen artsexamen, laat staan een huisartsen registratie kan krijgen zonder co- schappen gedaan te hebben doet niet ter zake, ze willen een bewijs, dus niet “if” maar “ALTIJD applicable”. Niet denken in mijn tijd was er geen internship nodig om huisarts te worden, dus dit is niet van toepassing, er moet een bewijs van internships zijn, dan maar van voor het artsexamen. Bovendien beslissen ze in hun wijsheid dat het door een notaris afgegeven bewijs van echtheid van een gewaarmerkt kopie niet geldt omdat de datum ontbreekt.

Dit is geziek, dit is bureaucraziness ten voeten uit. Geregeerd door angst voor imposters met gekochte vervalste diploma’s ( dat is mijn analyse, niet hun toelichting want die geven ze niet vanaf hun ivoren toren) is dit de nachtmerrie ( samenvatting door een Engelse arts van zijn proces tot erkenning) die je te wachten staat. Geen logica gebruiken, niet denken dat het een uit het ander volgt; nee gewoon de lijst afwerken en zorgen dat je alles hebt. Niet denken, if applicable is niet applicable in deze situatie, het is ALTIJD applicable.
Er was in dit land een tijd dat er officieel geen white Australian policy was, maar je moest als niet Australiër wel een dicteer test passeren en wanneer je kleur niet beviel was die test in een taal bv Duits voor een neger, of kies maar als ambtenaar welke taal vermoedelijk niet lukt. Zo werd bereikt wat men wilde, geen non- whites, maar er was geen officiële White- Australian policy, toen heeft men wel geleerd hoe je de arbeidsmarkt krap kunt houden.

Nu wat bezielt de Medical Council om dit nu te doen. Allereerst blijkt het niet hun verantwoordelijkheid te zijn, althans niet zo geinterpreteerd te worden, iets te doen aan het artsen tekort. Zij gaan over de registratie van nieuwe artsen niet over het tekort. Ze voeren de wet uit en die moet beschermen tegen binnenkomst van onbekwame medici met vervalste papieren of tuchtzaken, dat hierdoor de >95% wel goed gekwalificeerde artsen een buitengewoon veel irritatie en frustratie opleverende nachtmerrie doormaken is dan maar jammer, DAT IS NIET HET PROBLEEM VAN DE MEDICAL COUNCIL, WHAT ME WORRY!
Het is inmiddels 13 augustus.

Waarom schrijf ik dit alemaal?

Er blijken nogal wat mensen op deze site terecht te komen die op zoek zijn naar registratie in Australie en het kan hen helpen te realiseren dat Australië niet een eerste wereld land is; voorkomen dat ze logica gebruiken, helpen dat wanneer ze toch naar dit prachtige land willen komen alles precies te doen zoals het geschreven staat en te zorgen dat ze alle papieren hebben, gewaarmerkt met datum en zonder shortcuts.
Belangrijk voor de geinterresseerde huisartsen is nog dat VANAF 1 JULI 2008 ook tijdelijk werkende buitenlandse artsen EEN EXAMEN ZULLEN MOETEN DOEN, naast al de andere rompslomp. Zo werkt dit land. Ze hebben een toenemend artsen tekort, maar maken de instroom nog moeilijker.
http://www.smh.com.au/news/national/doctor-shortage-10-years-before-a-cure-can-be-found/2008/08/14/1218307119879.html
Voorts helpt het de frustratie bij mij over dit hele proces minder te laten worden en versterkt het de wil deze kortzichtigheid te verslaan.
Bovendien verdient het niet slecht, wanneer het eenmaal gelukt zal zijn.

We genieten overigens volop van dit land, gaan regelmatig op kleine uitstapjes met forse wandeltochten, hebben een Europeese vakantie achter de rug met bezoeken aan vooral Frankrijk, Margriet: Nederland en Frankrijk, korter want de Vertegenwoordiger van God op aarde kwam Sydney bezoeken zodat ze de eventuele kinderen in nood moest kunnen opvangen en Hugo Nederland.
De kleinkinderen, Marijn en Maurits weer gezien en volop van genoten en bovendien twee steeds zwangerder buiken mogen aanschouwen.


PS: nagekomen: MCT has advised me that you also require a translation of the Latin component of your diploma as well as the Dutch wording. Can I suggest you take your diploma to a translator and have that attended to asap.

Het Nederlandse deel is al vertaald door een beedigde vertaler, maar, hoe verzin je het, dat is dus niet genoeg.