Continuing story: bureaucratie of bureaucraziness
Gepubliceerd op 14 december 2006
Bureaucratie of bureaucrazinessHet huis in Schagen aan de Korenmolen is leeg.
Bankstellen, koelkasten, boeken ga zo maar door, het was uiteindelijk een indrukwekkende hoeveelheid dat dan zo maar weg mag.
Het doet me denken aan die patiënt die naar een verpleeghuis verhuisde omdat ze ongeneeslijk ziek was en haar laatste levensfase daar verzorgd zou worden en daar zou overlijden.
Wat moest ze meenemen van al haar bezit? Het waren uiteindelijk een paar dierbare foto’s, dat was alles wat er over bleef.
Het gevolg van al deze keuzes maken was toch arriveren op Schiphol met twee koffers vol en dus nogal overgewicht. 58 kilo!! Malaysian air had daar een goede oplossing voor gewoon 45 euro extra per kilo. Leuk met zo een twintig kilo extra. Goede raad was deze keer minder duur: apart als luchtvracht, dat kon voor een tiende van de prijs, maar kwam dan wel een dag of twee later aan.
Na een voorspoedige, lange, maar bekende vlucht in Sydney gearriveerd en vrij snel door de, soms traag werkende, overbelaste, douane. Wel steeds grotere vliegtuigen maar de infrastructuur en personeels bezetting ter plaatse nog magertjes. Koffers door de scan hoefde deze keer niet.
Maar toen de volgende dag: de andere koffer. Stapel papier invullen met vragen over aanwezigheid van kruiden, hout, dierresten, drugs, wapens en contrabande, zes A4- tjes vol met vragen. Telefoneren met Malaysian air freight om te horen of de koffer aangekomen was (1) dan bellen naar Quantas air freight om te horen waar de koffer af te halen was (2). Dan naar het vrachtgebouw, aldaar vernemen dat er ergens een soort van selectie apparaat stond die hielp bij het op rubriek nummertje trekken (3), nummertje trekken met code, kwartier wachten, formulieren invullen (4); dan naar ander gebouw voor de customs, zat vroeger in hetzelfde gebouw maar om alles beter te stroomlijnen zit het nu in een gebouw op 15 minuten loopafstand; daar nummertje trekken en 5 minuten wachten, formulier invullen na identificatie, een paspoort is voldoende voor 70 punten maar je moet honderd punten minimaal halen dus je moet nog een andere vorm van identificatie tonen. Lijst met inhoud van koffer invullen, moet je maar weten; maar ja dan krijg je ook wel drie stempels (5), dan naar quarantaine desk, nummertje trekken 15 minuten wachten: nieuwe vragen beantwoorden, twee stempels (6) en weer terug naar vrachtgebouw. Nummertje trekken, 12 minuten wachten, weer enkele stempels, het gaat nog steeds om een koffer en er zijn inmiddels 7 personen aan te pas gekomen en dan mag je buiten wachten bij een loskade waar nummer acht na tien minuten met een vorkheftruck je koffer komt brengen.
Het is als die zes Belgen die nodig waren om die ene koe te melken.Het duurde bij elkaar ruim anderhalf uur, maar ja wel 700 euro verdiend.
Inmiddels zijn er ook ontwikkelingen om het werken als arts mogelijk te maken.
Weet U nog: behalve je artsen bul, een bewijs van registratie als huisarts, een bewijs van goed gedrag als arts en twee referenties moet je ook de taal machtig zijn en heb je op de onderdelen lezen, luisteren, spreken en schrijven ieder een minimale zeven nodig, op academisch niveau, om in dit land, waar overal een schreeuwend artsen tekort is te mogen werken in de area’s of need, dat wil zeggen area’s 5- 7, dat wil zeggen ongeveer minimaal 500 km van de grote steden. Dus niet in Sydney of daar in de buurt, waar ook een tekort is, maar ver weg.
De resultaten waren: de eerste keer 8, 7.5, 7 en een zes voor schrijven; dat was ook met enige zelfoverschatting na een half jaar wonen in de USA en jarenlang Engels lezen. Dan kan je natuurlijk nog niet op academsich niveau een essay schrijven. Na een spoedcursus was het resultaat: 8, 8, 7.5 en toch weer een zes voor dat essay.
En dat betekent dat je, ondanks je dertig jaar ervaring niet als dokter mag werken, want je moet toch een essay op academisch niveau minimaal zeven kunnen schrijven om de gezondheid van de Australiër niet in het gevaar te brengen.
Wel dat is dan nu gelukt, zelfs met een acht voor essay schrijven, vooral omdat de vorm nu aan Oxford normen voldeed.
Leer een ding in dit land: niet de inhoud is het belangrijkst maar de vorm; net als de regels die belangrijker zijn dan de mensen.
Nu denk je natuurlijk dat je direct kan gaan werken. Nee, natuurlijk kan dat niet, leve de bureaucraziness. De referentiebrieven die je hebt mogen niet ouder zijn dan drie maanden en wanneer je door al dat examen gedoe en lekker vakantie houden en studeren gewoon ruim een jaar later bent dan is dat gewoon jammer. Suggestie: effe nieuwe datum er op, maar dat doen we natuurlijk niet.
Bovendien kan je alleen maar een registratie hebben wanneer je een werkgever hebt, dus helemaal niet denken ik registreer me als arts en ga dan ergens een waarneming zoeken, nee per staat kan je wanneer je een werkgever hebt een registratie krijgen wanneer je voor minimaal zes maanden gaat werken; motivatie: de registratie procedure is zo lang en zo veel werk dat ze dat niet doen voor kortere werkverbanden. Dus even ergens een periode waarnemen en dan weer ergens anders is er mooi niet bij.
Toen brak dus mijn klomp.
We blijven lachen, maar het is natuurlijk om te huilen, zeker met de grote hoeveelheid mensen die geen arts hebben, geen medische zorg hebben en, zoals de aboriginals, tien jaar eerder dood gaan.
De medisch mafia was al in de vijftiger jaren tot deze obstructie in staat, maar blijken ook nu nog steeds zo veel macht te hebben dat het tekort op deze wijze met behulp van de meest onwaarschijnlijke bureaucratie in stand gehouden wordt. Ook de minister van volksgezondheid, Tony Abbott is niet in staat er iets aan te veranderen.
Verder gaat het heel goed, twee schatten van kleinkinderen, Marijn, inmiddels 5100 gram of alweer meer, en Maurits 3300 gram en ook groeiend, met heel gelukkige ouders; een blije Jurriaan die in Alkmaar tegenover het station een krappe maar plezierige woonruimte heeft gevonden, een Hugo die volop van de zomervakantie aan het genieten is, een Margriet die volop bezig is met het bezoek van Hr, Ms Tromp met de kerstdagen, en wij die ons volop klaar maken voor het bezoek van Peter en Anja met kerst en jaarwisseling waarna we samen naar Tasmanie gaan. Ook Laetitia komt in diezelfde periode en zal het stuk naar Melbourne meerijden alvorens weer naar de winter van Nederland af te reizen.
Kortom er is niet eens tijd om te werken. Dankzij de bureaucraziness is die dreiging ook weer te niet gedaan.
Heel prettige, niet te overdadige, feestdagen toegewenst; met veel bezinning en toenemende kans op echte vrede.