Partner van zijn
Gepubliceerd op 25 november 2005
Op verzoek van een aantal lezers zal ik in gaan op de veranderingen in mijn leven en hoe dat ervaren wordt.Ik kan U vertellen het is heel leuk om een tijdje de “partner van…” te zijn, het bevalt tot nu toe best.
Allereerst is het natuurlijk een heel andere manier van leven om de dagelijkse zorg voor je praktijk en alles wat er bij hoort niet zo direct te hebben; al is de praktijk zeker niet uit mijn gedachte, daarvoor zijn er nog veel te veel zaken te regelen; zowel lopende als de toekomstige.
Het is anders door het missen van de zo normaal ervaren tijdsdruk. Het hebben van vreselijk veel meer tijd om eindelijk eens al die zaken bij te lezen die de afgelopen jaren zijn blijven liggen. Dat is, om een aantal zaken te noemen, gewoon lectuur en literatuur, maar ook toch dieper ingaan in de geologie, de paleoantropologie, oenologie ( dat slaat op wijn en niet op kennis der oenen), sterrenkunde, langzaam maar zeker van interesse tot kennis verdieping, en gewoon bijscholings programma’s via CD’s en internet op medisch gebied. Afgewisseld met verkenningen van Sydney en straks met wat grotere spreiding: de verdere omgeving.
Het is anders omdat de dag al begint met vroeg op staan en lekker, soms eerst even brrr, en dan lekker, zwemmen in het eigen zwembad; na ontbijt, doordat we nog zoeken naar de soort tweede auto, Margriet chauffeuren naar consulaat. Dan computer aan en mails en BBC/ NRC daar we nauwelijks TV kijken, 40 stations en eigenlijk niks.
Dan is er wat meer nadruk op huishoudelijke zaken; zeker zolang een echte Filippijnse nog niet is aangetreden, die er ook niet meer in Schagen was na het vertrek van Paula, zijn er zo van die dingen die gedaan moeten worden. Dat went.
Dan het optreden als partner, waar de vraag eigenlijk over ging. Dat valt absoluut niet tegen, nee het is leuk. Voor zover ik daar een voorstelling over had gemaakt, komt die uit; er zijn voldoende mensen om de contacten te variëren. Het zijn bovendien zeker niet de meest oninteressante mensen die je ontmoet, het zijn vaker zelfs heel boeiende mensen die je ontmoet en de positie van partner van ervaar ik dan eigenlijk als heel onafhankelijk. Niet onafhankelijk van Margriet, maar onafhankelijk in je wijze van communicatie. Het is een vrij gevoel om met mensen te praten uit nieuwsgierigheid zonder iets van ze gedaan te hoeven krijgen, zonder iets te moeten. Zonder iets per se te bewijzen. Ik kan het een ieder die geïnteresseerd is in de medemens zeker aanraden om eens een tijdje partner van te zijn in je contacten. Zouden de vrouwen dat nu ook altijd zo ervaren hebben de afgelopen eeuwen?
Een ontvangst door de premier van de staat van alle Consuls generaal met diner is leuk, zeker wanneer de locatie ook nog heel aardig is in het gebouw van de zeilclub vlak naast de grote Sydney brug, tegenover de opera. Een zaterdag middag borrel van een ander motorjacht genootschap met eraan een vaartocht door de haven en admiraalvaren waarbij heel speels grote mensen activiteiten van de Navy worden nagedaan. Een lunch met een prominent lid van de volksvertegenwoordiging die goede kwaliteit in huis heeft, betrokken is, inspirerend is; een recent bezoek van een Hoogleraar met veel kennis van de sociaal en culturele ontwikkelingen in Nederland en Europa vanuit Nederland, die door de ambassade in Canberra eerst en later door Margriet cs ingezet wordt om te vertellen en ideeën uit te wisselen over oa. multiculturalisme. Goed spreker, boeiend mens. Heel erg de moeite waard. Lunchen met een groep ex- Nederlanders met hun verhalen, hun belevenissen de afgelopen, soms wel 50, jaren. Ja, vervelen hoef je je hier zeker niet.
Ik kan me voorstellen dat wanneer je zomaar in deze wereldstad zou komen zonder aanknopingspunten dat het heel eenzaam zou zijn; er wordt dan heel veel van je sociale vaardigheden geëist om echt een kring te vormen. Diegene die hier naar toe komen om hier te wonen en werken zullen dat hier toch niet makkelijker hebben dan elders, hoe open de Aussies ook lijken. Daarvoor is Sydney denk ik een te wereldse stad.
Zeker in de buurt waar wij wonen leeft 99% achter grote muren, stalen deuren, en is de tuin normaal niet toegankelijk, ook nauwelijks zichtbaar. Een van de buren zegt gedag, de rest komt aan, doet zijn garagedeur open en verdwijnt in zijn wooncocon. Honden zijn er niet, of worden in de tuin uitgelaten, kinderen spelen niet op straat. Dat zijn de zegeningen van deze westerse samenleving! Wanneer je naar andere buurten kijkt is het wel normaler, althans naar onze normen normaler, gewoon tuinen aan de straat; of daar meer contact is zoals wij in Nederland een praatje maken weet ik nog niet, maar dat krijgt U zeker te lezen wanneer er meer over bekend is.
Voor tijdelijk ervaar ik het persoonlijk niet als hinderlijk, het is wel lekker rustig, al die poeners hebben het toch veel te druk, maar het is wel opvallend.
Ik vind dat Margriet het goed en inspirerend doet, wij hebben veel aan elkaar, stimuleren elkaar en hebben heel veel plezier. De stemming op het consulaat is, voor zover ik dat kan beoordelen, goed, positief. Met een aantal mensen met grote ervaring en lokale kennis die van onschatbare waarde is voor het goed functioneren van de externe activiteiten.