Vakantie in de Pacific, Saipan 2.

Gepubliceerd op 24 juli 2012

Het eiland Saipan zoals wij het meemaakten:
Na de tussenlanding op Guam, met het binnenkomen van de US of A met al zijn sedert 9/ 11 aan paranoïdie grenzende werk verschaffende pseudo beveiligings maatregelen, is er een uurtje te wachten voordat er met een kleiner kistje, 20 - 30 persoons ATR- 42 ( als een Fokker 50, turbo prop) naar het noordelijker Saipan gevlogen wordt.
Daar aangekomen, binnenlandse vlucht dus geen nieuwe toestanden, i.t.t. bij vertrek, maar daarover later, staat de afhaal chauffeur van het hotel, Aqua Resort Club, ons al op te wachten.
Eerste indruk van het eiland is tropisch, niet fraai, veel groen, maar wat verwaarloosd.
Saipan blijkt grotendeels van de toeristen industrie afhankelijk, vooral uit Japan en recenter vanuit Korea en China.

De boom vanuit Japan is al een twintigtal jaren over, er is de afgelopen jaren nauwelijks meer nieuw bij gebouwd, en veel ziet er matig tot niet onderhouden uit. Dat heeft zijn invloed op het vakantiegevoel, ondanks een zonnig, mooi gelegen hotel, een volop blauwe hemel en zee met een laag water gebied de eerste 250 meter is het wat sober. Er is een aardig seafood banket in het hotel zodat we wel in tropische zeevis sfeer komen en lekker gaan slapen.
Het openbaar vervoer is niet bestaand op de shuttle van de hotels naar het duty free shopping centrum op 20 minuten afstand in de stad na. Taxi's zijn buitensporig duur, maar daar vinden we een oplossing voor.
De eerste ochtend, na zwemmen in zee en zwembad, gaan we per shuttle naar de stad alwaar de oorlog herinneringsplaats van de Amerikanen wordt bezocht waar een indrukwekkende, redelijk objectieve, film wordt getoond over de Japanse besturing van het eiland en de daarop volgende afschuwelijke strijd met de Amerikanen.
Dat is op zich geen echte vakantie bestemming maar ach je moet toch wat en bovendien is het wel logisch gezien de feiten die hebben plaats gevonden terwijl wij op zoek zijn naar de oorzaak van het gemis aan een blij vakantie gevoel.

Er is een nieuw gebouwd duty free shopping mal; vol met de bekende over de hele wereld eenheidsworst verkopende zaken van Louis Vuitton, Bulgari, Diesel en vul maar in. Hetgeen voldoende zegt over het gros van de toeristen. In Japan heeft, volgens een recent artikel in de Economist, 85% van de vrouwen een LV product en is goed voor 15% van de wereldwijde omzet; waarbij voor het hele Louis Vuitton agglomeraat geldt dat 27% van de totale omzet in Azië behaalt wordt. Geen zaken met elektronica of foto- en film aanbiedingen.
De duty free als lokker op Guam is hier echter geen vetpot voor de verdere markt op het eiland Saipan. Er blijken gewoon te weinig toeristen te komen en verder is het beeld zoals op zoveel eilanden in de Pacific: een steeds meer van steun afhankelijke bevolking en verdwenen andere industrieën. Zoals de suikerindustrie, groot onder het Japanse beheer maar net als op Hawaii door het ontstaan van super producenten in Azië, 40% van de wereld productie uit China, India en Thailand, Zuid Amerika, 32% in vooral Brazilië en voorts, vaak zwaar gesubsidieerd, Europa. Dit zorgt er voor dat nauwelijks andere vormen van arbeid mogelijk is voor de locals. Het hebben van een leger basis is dan nog een alternatief, maar dat heeft weer zoveel nadelen dat bv. op Saipan er nauwelijks een basis van enige omvang is en er een aantal schepen met militaire- en rampenvoorraden permanent voor de kust ligt, voor het geval dat.
Er is geen geweldige surf door de rif aangroei om het eiland zodat voor deze en andere vormen van watersport ook geen echt bijzondere mogelijkheden zorgen voor stromen bezoekers.

Voor het eerst worden we getroffen door het feit dat, naast de doelende geesten van de WO2 suicides, een anemische toeristen industrie een invloed heeft op de pret. Wij raken ongeïnspireerd en sluiten een deal met een locale taxichauffeur om ons de bezienswaardigheden van het eiland te laten zien.
Dat is WO2 gerelateerd, een monument naar aanleiding van de strijd met resten van Japans wapentuig, maar vooral het monument bij de Banzai en Suicide klif in verband met de 8000 vrouwen en kinderen die hier de dood zochten, de door de zee gevormde blue grot

met duik- en snorkel mogelijkheid en dat is het dan zo wel. En passant nog een forse ijsvogel, de Mariana Collared Kingfisher, ter grootte van een forse kraai, blauw wit gekleurd met de typische snavel, zie foto

We hadden snorkel spullen mee en met de watertemperatuur van Saipan was dat heel genoeglijk, ware het niet dat er rondom het eiland een ondiep, 50- 75 cm, gebied is van een 200- 500 meter breed met aan de rand een koraal klif met onaantrekkelijke brekers. Wel is er een boottrip van 20 minuten enkele reis naar Managaha Island

te maken met echt wit strand en wat zeeleven. Je loopt het eilandje in 15- 20 minuten rond. Daar hebben we een dag al snorkelend en luierend doorgebracht. Vanwege de hitte hebben we de golfbanen gemeden en het naburige, 3 miles, gelegen eiland Tinian dat de vertrekplaats van de B 29 Enola Gay met zijn atoombom was hebben we ook maar gelaten voor wat het was.
De laatste 24 uur hebben we als tussenstop op het actievere, vooral ook tax free en op Aziaten gerichte, Guam met zijn leger bases doorgebracht.
Hier ben je, bij gebrek aan enig openbaar vervoer, een kapitaal aan taxi's kwijt en interessant shoppen is er met onze westerse ogen niet bij, geen electronica of fotografieshops meer, maar vooral mode en leerwaren.

Bij het vertrek van Saipan naar Guam, een binnenlandse vlucht (!), is er, blijkbaar standaard, een uitgebreide identiteitscontrole van alle passagiers. Volgens informatie is dat routine en wordt 9/11 ook hier weer misbruikt om allerlei vrijheidsbeperkende controles te hanteren. Voor ons niet hinderlijk maar wel een sprekend voorbeeld hoe gezagshandhavers allerlei pseudo argumenten gebruiken en de USA steeds meer op een politiestaat doen lijken. Zo zijn we een ervaring rijker.