Vervolg van feuilleton: Taalexamen Australian way
Gepubliceerd op 14 november 2005
Het engelse taal examenIELTS, International English Language Testing System was dan toch nodig om in Australië eventueel te gaan werken. Dus opgegeven, U weet wel: maar op bepaalde dagen mogelijk, in persoon, met paspoort en geen minuut na 15.30 want dan doen we het niet meer en wanneer U plots niet kan op de afgesproken dag dan bent U gewoon uw $ 200 kwijt, want we zijn niet vriendelijk tegen mensen die hier willen komen voor wat dan ook, nee we zijn zelfs een beetje erg kortaf en laten merken hoe ongelooflijk stom de groep is die we krijgen door alles HEEL erg duidelijk te schrijven op een geel A4-tje, met veel strepen onder van alles.
Je komt dan bij een van de vele gebouwen van UTS= University of Technology Sydney, een Universiteit gericht op massa productie van nog meer briljant kids dat verder kraak nog smaak vertoont en alwaar je belandt in een mêlee van Aziaten. Ongeveer 97% van de kandidaten blijkt afkomstig uit het zgn. verre oosten.
Hier ontmoet je de allereerste controle op bezit van paspoort en oproepkaart. Dan afsplitsing op alfabet en aansluiten in een smalle gang waar zo ’s ochtends om half negen al een grote groep mij voor is gegaan. Er wordt snel en efficiënt doorgeschoven. Tweede controle: blik op paspoort foto en gelaat, een goedkeurende knik, toch best moeilijk met al die Aziaten, en verwijzing naar de volgende serie tafels, alwaar een teken op je oproep kaart een veetje achter je foto op een oproeplijst en een adrescontrole plaats vindt, uiteindelijk krijg je een nummer van een lokaal aan de andere kant van het gebouw waar je om 09.00 moet zijn, bij voorkeur eerder want de deur sluit onverbiddelijk voor drie uur opsluiting zonder breaks.
Vervolgens telefoon inleveren, uit veiligheidsoverwegingen; dat wordt zo langzamerhand in de hele wereld gebruikt zonder verdere onderbouwing om allerlei maatregelen af te kondigen, dus ook in Sydney. Tassen, notities, boeken, highlighters, pens of pencil cases zijn om dezelfde reden verboden. Wat de tassen, zeker rugzaken, betreft is er nog wat voor te stellen maar waarom de rest niet toegestaan is blijft volkomen onduidelijk; maar je moet examen doen dus je volgt gewillig de instructies.
Daar mag je gaan zitten in het lokaal, D228, staat op een deur maar die zit op slot, een deur verderop zonder nummer staat open en geeft toegang tot hetzelfde lokaal. Je zoekt je tafeltje met je nummer erop en gaat zitten en hult je in een dodelijke stilte, nerveus gekuchel en wat heen en weer schuiven en verder stilte.
Je overdenkt het gebouw waar je door heen gelopen bent, overal A4-tjes, met de computer geproduceerd, aan de muur of op strategische plaatsen met mededelingen omtrent stoelen die niet verplaatst mogen worden, thee die niet beschikbaar is wegens malfunctie van een der liften, lokalen die alleen voor past graduates toegankelijk zijn en strenge straffen in het vooruitzicht worden gesteld aan anderen die het lef hebben, en overal aan tafeltjes ook op deze zaterdagmorgen, ijverige, meestal Aziatisch ogende studenten die druk zijn. Pas op Westerse wereld er wordt door deze mensen veel harder gewerkt dan door ons westerlingen; of het ook efficiënter is en of meer uren besteden ook betere resultaten opleveren is nog steeds niet onomstotelijk vast gesteld maar ijver is een duidelijk goed.
De wachtende in mijn lokaal hebben bijna allemaal twee potloden bij zich alsof een er zou kunnen weigeren om het optisch leesbare karakter van het antwoorden formulier recht te doen.
Al wachtend ben ik mijn gedachtes op een papiertje gaan noteren het geen een der toezichthoudende dames bijna tot een rolberoerte bracht, zeker toen ik het ook nog eens niet wilde afgeven. Het leek iets ongehoords dat je zomaar op een blanco papiertje ging zitten schrijven. Zeker toen het later, in een van de lange wachttijden na het invullen van allerlei vragen, nogmaals gebeurde was dat een reden om het hoofd van het organisatie comité er persoonlijk bij te halen. Liep natuurlijk met een kopietje van mijn schriftelijke arbeid af.
Het examen: men luistert naar een bandje en heeft een formulier met vragen die over dat bandje gaan; de vragen moet je tijdens het bandje aanhoren invullen daar het zaken zijn als een telefoonnummer, of een periode waarin men een appartement kan betrekken of voor welke datum er betaald moet zijn, of het tweede deel over het zoeken van een baan het voorbereiden op het volgen van een cursus; kortom op de praktijk gerichte toets en de tekst hoor je een keer, wordt niet herhaald, nee, een keer en niet een keer meer.
Vervolgens komt er een vragen serie over een drietal teksten die je in een bepaalde tijd moet afhebben en we sluiten de ochtend af met een tweetal artikelen cq brieven schrijven betreffende twee onderwerpen. ‘s- Middags nog een persoonlijk interview van een 20 minuten en dan 35 jaar na entree in de USA om vliegerarts opleiding te volgen is het Engels examen in Australië afgesloten. Welk een vooruitgang is er in deze wereld bereikt.
Vindt U dit nu een heel flauw verhaaltje? Well, ik wel, heel erg flauw zelfs, maar het was me dan toch ook een beetje erg flauw allemaal. Je toekomst zal er maar echt van af hangen.
Ik denk dat een en ander op een heel andere manier kan, maar ja, op zo een dag gaat het wel over globaal 3- 400 kandidaten denk ik, en dan zijn er dit soort examens, alleen in Sydney al, 1- 2 per maand op 1- 3 locaties.
Dus wie ben ik om te suggereren dat het anders moet, zo gaat het ook. Al is het allemaal wat onvriendelijker.
Over Bali en verre omstreken vertel ik de volgende keer.