Hawai'i het eiland en veel lava, gloeiend

Gepubliceerd op 9 februari 2012

Het werd hoogste tijd om naar the Big Island, het eigenlijke Hawai'i ( zie bericht 121) te gaan. Op zich is het nemen van de eerste vlucht natuurlijk heel enthousiast gedacht, maar het betekent wel dat opstaan, in de vakantie, om 5 uur, niet zo veel slaap bevat, zeker wanneer je de telefoonoplader thuis hebt laten liggen dus die wekker ook niet meer werkt. Gauw op de Ipad een wekker gedownload maar hoe die werkt moet nog maar ervaren worden; er blijkt een kort getsjilp uit te komen.

In ieder geval werd na een korte, onrustige nacht uitgechequed en over bijna verlaten wegen het vliegveld bereikt. Het voordeel aan het begin van de dag is dat er nog nauwelijks vertragingen in de vluchten zijn ontstaan zodat we scherp voor tijd vertrokken en na 50 minuten landen op Hilo, de hoofdplaats op the Big Island. Aldaar opgewacht door Terry van de camper verhuur club. Ik had een 1985 VW camper

via internet gevonden, gezocht omdat het handig leek om in het National Volcanoes Parc zelf te slapen en niet steeds 1- 1 1/2 uur kwijt te zijn aan reizen van en naar hotels. Het nadeel, zou nog blijken, was dat het een oud, underpowered beestje was, als een naaimachine.

Voorraden ingeslagen, bij Wallmarkt, en om 09.30 op weg naar het Volcanoes National Parc op een uurtje van Hilo, via de Rt 11.

The Big Island is 10.430 km2 groot en is opgebouwd uit een vijftal vulkanen van verschillende leeftijd.

Op vergelijkbare wijze ontstaan als de andere eilanden is er vanuit een hotspot een 2 miljoen jaar geleden een vulkaan gegroeid, Kohala geheten die nu nog de NE punt van het eiland vormt, al aardig aangetast door de tand des tijds, er is een fors stuk afgeschoven 120.000 jaar geleden met een forse tsunami als gevolg waardoor hoog op de flank van deze vulkaan nog marine fossielresten te vinden zijn. Door de erosie zijn er prachtige watervallen.
Dan ten zuid westen hiervan is daar de Mauna Kea, met zijn in de winter, dus nu,

besneeuwde top ( al is er ook het hele jaar door gletsjer ijs aanwezig, en talloze, twaalf, astrologie gerelateerde observatie stations. In het oosten ligt er nog de rustige Hualalai, reactiviteit de komende 100 jaar verwacht en vervolgens de Mauna Loa, reusachtig, de grootste berg op aarde qua bedekt oppervlakte wanneer het vanaf de basis, op de zeebodem, wordt bekeken. Hij is lekker actief en verantwoordelijk voor veel van de plaatjes en films van de afgelopen jaren samen met zijn jongere zusje, met afwijkende lava samenstelling en daarom separaat beschouwd, de Kilauea. Deze Kilauea heeft een fraaie activiteit tonende Halemauma’u Crater

die zwavel dioxide wolken uitstoot,

met een lavameer dat er ‘s avonds zichtbaar gloeiend bij ligt.

Voorts komt er, sedert 1983, een spleet in de grond aan de zuid- oostelijke kant een forse eruptie,

Puʻu ʻŌʻō genaamd welke zich ontwikkeld heeft tot een inmiddels, 5 maart 2011, ingestorte slakkenkegel, een uitstroom van 3,5 miljard kubieke meter magma dat een

oppervlakte van 123,2 vierkante kilometer heeft bedekt, 212 gebouwen heeft doen verdwijnen en 13,5 km geasfalteerde weg aan het zicht heeft onttrokken.

Maar helaas op dit moment is de uitstroom gestopt, er is sedert drie weken geen uitstroom meer de zee in, met zijn spectaculaire beelden, er is alleen nog wat activiteit vanuit de lucht zichtbaar.

Dat is allemaal wel uit te zoeken op de diverse websites, wanneer je weet waar je moet zoeken, maar op zich is het leuk genoeg om gewoon naar Hawaii te gaan en te zien wat er te zien is. Zo kom ik dan bij het bezoekerscentrum in het Volcanoes National Parc om documentatie te zien en te krijgen. Er blijken op geringe afstand reeds steaming vents

beschikbaar aan de rand van de Kilauea Caldera met uitzicht op de zwaveldioxide uitstoot wolken van de Halema’uma’u krater. De weg vervolgt rondom de caldera tot aan het Hawaiian Volcano Observatorium en het Jaggar centrum en is dan afgesloten wegens te gevaarlijke zwaveldampen. Ook al gloeit er niets het is toch een spectaculair gezicht, ‘s avonds, vooral bij het invallen van de duisternis, wordt het wel erg fraai en is een gloeiend meer van enkele honderden meters de wolk daarboven aan het verlichten. Terug langs het bezoekerscentrum is er 200 meter verder een afslag naar de Chain of Craters road. Eerst rijdt men langs de Kilauea Iki welke met een groot spektakel in 1959 ontstond welke uit een lavafontein van 425 meter hoog ontstond http://www.youtube.com/watch?v=f1WbeL3haR0 . Er is daar een forse lavatube

door te lopen, een gang gemaakt door uitstromend lava en drie meter doorsnee, een prachtige wandeling de Kliauea Iki in, door een fraai regenwoud en dan de krater in en oversteken. Dat is vooral het eerste deel door de soort gestolde lava, meer uitgespatte stukken, het zogenaamde Pahoehoe,

waarvoor goed stevig schoeisel een must is. Een wandeling van 1 1/2 tot 2 uur.
De nacht wordt doorgebracht op een heel simpele camping, er is alleen een toiletgebouw en verderop staan op de vulkanische ondergrond enkele tenten.

Via de Chain of Craters Road met zijn oude caldera’s maar vooral de restanten van jarenlange lavastromen waar de weg weer doorheen hersteld is bereikt men de kust en de zichtbare uitbreiding van het eiland. De weg eindigt waar hij afgesloten is door de lavastroom van enkele meters hoog die erover heen gelopen is.

Ook hier moet natuurlijk over gelopen worden en komt men onder de indruk van het geweld van deze natuur en is het jammer dat het uitstromen op zich op dit moment niet zichtbaar is. Maar ja, reden te meer om eens terug te komen.

Op de terugweg wordt het petroglyphen

veld waar wel 1200 tekeningen uitgehakt zijn met een bezoek vereerd, ook dat is aardig en het blijkt dat deze petroglyphen terwijl ze onder de blote hemel aan alle weersinvloeden zijn blootgesteld toch buitengewoon zichtbaar blijven, het zijn dan ook reliëfs en geen tekeningen.

Op de park informatie is nog aangegeven dat er buiten het park aan het einde van weg 130 de mogelijkheid zou zijn lavastromen in zee te zien komen, maar die rit is tevergeefs zodat besloten wordt de volgende morgen, na op een camperplek aan de kust zonder zwem gelegenheid vanwege te veel rotsen en stroom de nacht doorgebracht te hebben, weer op de parkeerplaats want met campers wordt geen rekening gehouden op dit eiland, met een helikopter

het een en ander, vooral de activiteiten in de Puʻu ʻŌʻō te aanschouwen.

Het levert indrukwekkende beelden op van grote lavastromen, vernietigde huizen en wonderbaarlijk gespaarde locaties

en de blik op een gloeiend lavameer.
Na weer geland te zijn wordt besloten naar een camping te gaan aan de andere kant van het eiland waar goed te snorkelen zal zijn en hiertoe wordt de pas vernieuwde highway 200 genomen. deze geaccidenteerde weg geeft onderweg ook nog de mogelijkheid om de Mauna Kea op te gaan, fors klimmen met de oude brik, en na dat gedaan te hebben, er wordt afgezien van nog een forse wandelklim tocht naar de sneeuwvelden en observatoria op de top, blijkt bij het vervolgen van de weg dat de versnellingsbak het laat afweten en de autoambulance kan komen om drie uur later weer in Hilo terug te zijn.