Kyoto bezoeken en Miho museum

Gepubliceerd op 27 mei 2010
Kin -kaku-ji, Gouden tempel
Kin -kaku-ji, Gouden tempel
We vullen onze weekenden zo wat met rondreizen in de nabijheid van Ashiya. Dat wil zeggen wanneer er een bekend een maal per jaar plaats hebbend festival is in Kyoto gaan we daar natuurlijk naar toe. Er vanuit gaande dat dit vermoedelijk wel heel veel kijkers zal aansporen en geen van de “ deskundigen” ons veel duidelijkheid kan verschaffen besluiten we met het in Japan voortreffelijke, punctuele, openbaar vervoer te gaan. Dat wil zeggen: we dalen de helling, waarop ons huis is gebouwd, af en lopen naar het centrum van Ashiya waar het station van de Japan rail, JR line, is gelokaliseerd. 15 minuten lopen. We kunnen kiezen uit drie lijnen die afzonderlijke op loopafstand gelegen stations hebben, allemaal binnen 15 minuten van de residentie. We nemen de JR lijn omdat de trein rechtstreeks naar Kyoto gaat; wanneer je geluk hebt ben je op tijd voor de speciale sneltrein die talloze stations onderweg met grote snelheid passeert en arriveer je 45 minuten later in Kyoto. Dan de ondergrondse tot daar waar het festival, een matsuri zal zijn.
Festivals zijn hier religie gerelateerd, en religie moet hier in Japan in zijn aller-breedste zin: cultuur gecombineerd met animisme, fatsoennormen, gedrag, bijgeloof, voorouderverering, polytheïsme gezien worden.

Het is 15 mei en dat betekent in Kyoto dat het de Aio matsuri is, een der belangrijkste optochten/ feesten volgens de boeken. Volgens zeggen wordt dit festival Aio of Hollyhock genoemd omdat de bloemen van de stokroos- Hollyhock, werden meegevoerd om bescherming tegen natuurrampen ( blikseminslag, aardbevingen, maar ook zware gecompliceerde bevallingen) op te roepen.
Het is namelijk een optocht ter herinnering aan vroegere tijden toen goddeloosheid en ondankbaarheid van de bevolking de schuld kreeg van slechte oogsten en epidemieën, we hebben het nu over de 6e eeuw na Chr., er waren toen ook veel stormen geweest en dat gaf de waarzeggers de gelegenheid om ontstemming van de goden aan te grijpen voor een activiteit en wel het advies een keizerlijke boodschapper vanuit het paleis, in Kyoto, naar de Shimogamo shrine te zenden voor een veelheid van rituelen om vervolgens naar de Kamigamo shrine te gaan. Gelijk een boost voor de waarde van de keizer en een versterking van de rol van de betreffende schrijnen van belang bij het voort durende gevecht om gelden en invloed.
Elk jaar op 15 mei wordt deze optocht herhaald omdat het indertijd gevolgd werd door goed weer en goede oogsten. Het is een traditionele optocht zodat historisch verantwoorde en soms werkelijk antieke kleding wordt gedragen. Volgens zeggen is de kleding uit de Heian periode ( 794- 1185) en vormt men heden ten dage, elk jaar weer op 15 mei, vertrek om 10.30, een 1 kilometer lange stoet.
Keizerlijke boodschapper van hoge rang
Keizerlijke boodschapper van hoge rang
Saio- Dai, dochter van de keizer
Saio- Dai, dochter van de keizer
Goshoguruma= ossenwagen met hofhouding
Goshoguruma= ossenwagen met hofhouding
Naast alle ruiters, waaronder als eerste de keizerlijke boodschapper, rijden er twee ossenwagens mee, de Gissha, ook wel Goshoguruma genoemd, met blauwe regen versierd voor het vervoer van de keizer en de hofedelen, eveneens kan men als een der voornaamste processie deelnemers zien de substituut, een ongetrouwde vrouw uit Kyoto, die de dochter van de keizer, Saiō-Dai, moet uitbeelden, die zich vanaf de 8e eeuw geheel aan de shrine diensten van de shinto heeft moeten wijden en daarom op een palankijn= Aziatische draagstoel, tegenwoordig nog gedragen maar ook op wielen, als hoofd der priesteressen wordt meegedragen. De fleurige, kleurige dus met bloemen bezaaide paraplu, Furyû-Gasa, bedoeld om te beschermen tegen ziektes het komende jaar zorgt nog voor extra kleur, zie foto.
Lid van de hofhouding
Lid van de hofhouding
Keizerlijke ordehandhaver 1
Keizerlijke ordehandhaver 1
Keizerlijke ordehandhaver 2
Keizerlijke ordehandhaver 2
Oorspronkelijk ging deze optocht gepaard met boogschiet activiteiten vanaf paarden. Daar hebben we deze keer niets van gezien, hetgeen achteraf ook te begrijpen valt, we zullen ons beter moeten voorbereiden en in het woud van informatie de afzonderlijke bomen opsporen. Wat blijkt namelijk. Het festival begint in feite al de 3de mei met het boogschieten te paard bij de Shimogamo shrine als reinigingsplechtigheid voor de latere optocht. Dan wordt tevens de Saiō, de dochter, ingewijd in de Kamigamo shrine. Op de 5de zijn daar tevens paarden races tussen twee teams in Heian kostuums. Drie dagen voor de officiële processie is er het Mikage Matsuri Festival tussen 9:30 and 16:00, waarbij de officiële festival priesters om 9:30 van de Shimogamo Shrine vertrekken om naar de Mikage Shrine te gaan waar zij 'pick up' the gods om naar de Shimogamo Shrine te brengen, alwaar na terugkomst een traditionele dans en muziek uitvoering wordt gegeven.
Furyû-Gasa
Furyû-Gasa
Begeleidende hofdame
Begeleidende hofdame
Al met al was het zeker niet onoverkomelijk druk in Kyoto, het was met heerlijk voorjaarsweer gewoon gezellig druk bij de route, maar voor de rest was er niet veel te merken in Kyoto zelf.
Dat was een festival in Kyoto, mooi te zien langs de Kamo rivier vlak bij de eveneens bezochte Botanische tuin. Zeker ook een bezoek waard.
Guden tempel, Kin-kaku-ji
Guden tempel, Kin-kaku-ji
Het weekend ervoor waren we ook in Kyoto, het is maar 40 minuten met de auto, de Kinkakuji oftewel de Gouden tempel en nabijgelegen tempels, Ryoan-ji en Daitoku-ji, in het Noord- /westen van Kyoto gaan bezoeken. Deze Kin= goud-en ji= tempel is prachtig gelegen en doemt plots op wanneer je aan komt lopen. Het is gelegen aan/ in een meertje met daardoor een reflectie. De eerste impressie is die van een steriele schoonheid, misschien bijna maagdelijk, ongerept. Het plaatje blijft lang op het netvlies achter. De tempel heeft echter een roemrijk verleden met branden en zelfmoorden gerelateerd en na te lezen op willekeurige sites, veel meer aan te raden, vanwege de wijze van schrijven, is het fiction boek van Yukio Mishima uit 1956 “ the Temple of the Golden Pavilion”. Dit moet je eigenlijk pas doen na afloop, want je impressie wordt daardoor toch beinvloed en dat is zonde. Het was oorspronkelijk, 1397, gebouwd als verblijf voor de zich terug trekkende Shogun Ashikaga Yoshimitsu maar werd door zijn zoon omgebouwd tot een Zen tempel van de Rinzai tak; het is drie verdiepingen hoog met de twee bovenste lagen bedekt met puur bladgoud, tegenwoordig zelfs dikker 5/10,000mm in plaats van 1/10,000mm, en in lijn met verschillende tradities van architectuur gebouwd.
Laagste verdieping Kin-kaku-ji
Laagste verdieping Kin-kaku-ji
Wanneer je goed kijkt of een goede telelens gebruikt kan je op de onderste verdieping het prachtige interieur bewonderen.
Vervolgens kan men wandelen naar de Ryoani Temple met zijn zeer aantrekkelijke, zeer beroemde, rotstuin, een Zen- tuin ( zeer omstreden kreet uit Westerse tuinarchitectuur), dry landscape, rock garden, van geharkt grind en 15 met mos bedekte stenen welke nooit allemaal in een keer te zien zijn van welke hoek men ook kijkt, behalve vanuit een helikopter.
Beroemde golvende zee tuin
Beroemde golvende zee tuin
15 stenen wel of niet zichtbaar Ryoani tempel
15 stenen wel of niet zichtbaar Ryoani tempel
Tuin architectuur van grote ouderdom
Tuin architectuur van grote ouderdom
Zonder helikopter zou het wel kunnen wanneer men verlicht is geworden. Volgens Wikipedia vermelding is het echter ook mogelijk if facing the garden from the far right and about 8 feet back a person of about 1.82m in height can see all 15 boulders, though the small boulder farthest to the left appears to be part of the much larger boulder immediately next to it. Voorts wil ik U de shape analysis uit een publicatie in “ Nature” van Gert van Tonder and Michael Lyons niet onthouden: Using this model, they show that the empty space of the garden is implicitly structured, and is aligned with the temple's architecture. According to the researchers, one critical axis of symmetry passes close to the centre of the main hall, which is the traditionally preferred viewing point. In essence, viewing the placement of the stones from a sightline along this point brings a shape from nature (a dichotomously branched tree with a mean branch length decreasing monotonically from the trunk to the tertiary level) in relief.
The researchers propose that the implicit structure of the garden is designed to appeal to the viewers unconscious visual sensitivity to axial-symmetry skeletons of stimulus shapes. In support of their findings, they found that imposing a random perturbation of the locations of individual rock features destroyed the special characteristics.

Het is een plezierige tuin en ook het buiten de directe tempel gelegen parklandschap geeft de gelegenheid tot genoeglijk toeven. Vooral opvallend wanneer we daarna naar Daitokuji gaan. Dit is een complex met een aantal tempels waarvan de Daisen- in ook een rotstuin heeft, bewaakt door een veelheid zich onaangenaam opstellende Japanners. Gelukkig een uitzondering, maar zo kom je ze van tijd tot tijd tegen tussen de anders zo vriendelijk en wellevende mensen. Vaak jonge, relatief onervaren, studentachtige types welke tot op het bot getraind lijken de maakbare samenleving te perfectioneren en tot het ridicule toe waarschuwen, voorkomen en begeleiden. Tot het erg hinderlijke toe je wijzen op het overduidelijke, maar ook allerlei verboden na strevend waarvan de logica ver weg is. Ze zorgen er voor dat er geen foto’s genomen worden, onafhankelijk van flitsgebruik, behalve de wat flauwe commerciële reden is achtergrond hiervoor onduidelijk maar op nog een aantal plaatsen binnen gebouwen voorkomend, hier ook buiten bij de tuin; dat U, Margriet, niet tegen een grote pilaar leunt om eens in alle rust te genieten van het landschap en om te voorkomen dat er ook maar iets zou kunnen gebeuren wat men zich maar zou kunnen bedenken. De twee heuveltjes die te zien zijn,
Twee zielige heuveltjes, verboden te fotograeren
Twee zielige heuveltjes, verboden te fotograeren
en gefotografeerd waren voordat dit onbeschaafde gedrag een halt kon worden toegeroepenen, kunt U ook elders aan de oostzijde van Kyoto bij de Koda- ji veel rustiger en minder verstoord zien. De andere tempels in dit grote complex ademen een veel plezieriger sfeer uit en we keren er zelfs later, bij een volgend bezoek aan Kyoto, nog terug omdat een heel leuk restaurant werd ontdekt. De rotstuinen van de Zuho-in en een aantal kleinere van de Riogen- in zijn veel aardiger en aantrekkelijker.

Weer een ander weekend hebben we gebruikt om het Miho museum te bezoeken, vlakbij het potterij dorp Shigaraki. Shigaraki heeft inderdaad een veelheid van potten makers en potten verkopers, waarbij de globalisering er ook hier voor heeft gezorgd dat men nauwkeurig moet kijken om te bepalen wat men wil. Er zijn fraaie potten uit …….Thailand en er zijn lokaal met de hand of ook met het elektrische wiel gemaakte exemplaren. Kortom keuze en prijzen genoeg. We gingen voor het echte handwerk en betaalden daar ook voor, maar we hebben aardewerk met een verhaaltje erbij.

Dan het Miho museum. Dat is een verhaal apart. Het is van de beroemde architect Pei, chinees van oorsprong, actief over de hele wereld, oa. Louvre, en genodigd door een rijke Japanse textiel baronnes om de kunstschatten verzameld, met een geschatte waarde tussen de US$ 300 miljoen en 1 miljard, in een door haar in 1950 opgerichte sekte, de Shinji Shumeikai spiritual movement, onder te brengen in een door hem te ontwerpen museum. ( Hoe zit dat ook weer met religieuze organisaties? Belasting vrijdom en zo, ook in Japan? Pecunia non olet.)
Pei liet daarop een berg, vlakbij het religieuze centrum van de Shumei beweging gelegen, af graven en na de bouw weer terug brengen waarbij er een ruimte ontstond van 17.400 vierkante meter, voor 80% onder de grond, met een glazen dak daar waar de buitenlucht wel aanwezig is en een bedekking binnen en buiten met, uit de Louvre ingang van Pei bekende, warm beige kleurig kalksteen, ingevoerd uit Frankrijk, U begrijpt geld speelde geen rol ( er wordt gesproken van US$ 350 miljoen). Maar dat was nog niet alles want je kan een berg afgraven en weer terug brengen, maar hoe er te komen. Je kan een slinger weg maken in dit steile berglandschap, maar veel meer voor de hand in dit Japan is het ontwerpen van een tunnel. Dan niet zomaar een tunnel maar een tunnel eindigend met een 69 kabelige hangbrug met een centrale peiler en een Chinese stijl maan ingang
Maan vormige entree tot Miho
Maan vormige entree tot Miho
tot het museum paviljoen.
Stainless steel, boogvormige tunnel naar Miho
Stainless steel, boogvormige tunnel naar Miho
Uit de tunnel over hangbrug
Uit de tunnel over hangbrug
Miho hoofdentree
Miho hoofdentree
De tunnel begint bij een vrij simpele ontvangst hal waar de ¥1000 kaartjes ( is maar 8 euro met de huidige koers, was 7) gekocht kunnen worden en men vriendelijk wuivende stewardessen aantreft die je naar 7 persoons electric wagentjes begeleiden waarna je door een met stainless steel bedekte geluidsarme 200 meter lange, kromlopende tunnel met sfeer verlichting naar de hangbrug glijdt en vervolgens via een brede trap de glazen schuifpanelen ingang passeert. Terug kun je ook lopen en dat is zeker aan te raden. Na binnen komst kan men in de verte
In de verte Pei's Misone tower en Shumei tempel
In de verte Pei's Misone tower en Shumei tempel
de Misone toren en de Shumei tempel zien liggen, de toren is ook door Pei ontworpen. In tegenstelling tot de musea met het vaak alom aanwezige grijze beton van de moderne Tadao Ando achtige ontwerpen is dit Miho museum, ondanks of misschien wel mede door alle financiele trucken, een weldaad aan het oog.
Ja, dan de zichtbare museum collectie zelf: 250 stukken om en nabij worden getoond, van de ongeveer 2000 die er gekocht zijn.
Miho kunstschat
Miho kunstschat
Gouden bord
Gouden bord
Voor ons Europeanen niet echt het omrijden waard als is de Zijde route gerelateerde verzameling wel erg aardig. Al met al: je moet het gezien hebben.