Second thoughts over Flinders en verder

Gepubliceerd op 12 juni 2009

Ik heb heel lang geworsteld met mijn indruk van Flinders Range National Park. Ik vond het eigenlijk niet het omrijden waard. Vond het minder mooi of apart dan ik had gedacht. Kwam ook niet voldoende informatie tegen over het geologische ontstaan van het gebied; kon mijn vinger er niet goed achter krijgen waarom het zo bijzonder werd geacht.

Wij waren vervroegd terug gegaan doordat het zo ging en bleef regenen en daardoor de wegen onbetrouwbaar en/of onbegaanbaar werden. Wij hadden, met name bij Wilpena Pound, vooral door bossige omgeving gelopen en niet zoals bij de Kimberley’s en in de Red Centre door vrij open dessert achtig terrein met woeste rotsen en duidelijke steenstructuren. We hadden niet het vliegtuig genomen om over Wilpena pound te vliegen en het, zoals eigenlijk met zo een grote structuur aanbevelenswaardig is, vanuit de lucht aanschouwd. We hadden aboriginale muurtekeningen gezien, maar het was minder verrassend vergeleken met die in Arnhemland, al wees Margriet erop dat zo veel uitgebreider waren, waarbij ik ze weer meer monochromatisch vond en meer teken taal dan tekeningen of schilderingen, maar inderdaad toch wel heel bijzonder. Vooral wanneer je ze vergelijkt met de rotstekeningen in Petrified Forest in Arizona, of die in de zuidelijke Atlas in Noord Afrika. Uitingen van de moderne mens, homo sapiens, die lang geleden leefde en zich wilde uiten op een blijvende manier.

Het leuke is dat je geheugen opgefrist wordt door weer naar de foto’s te kijken.

Opeens realiseerde ik me dat we ontzettend veel gezien hadden en door prachtige omgevingen waren gelopen en gereden dankzij onze vierwiel aangedreven auto, die wij juist daarvoor hadden aangeschaft bij het begin van ons Australië verblijf. Dat enige mate van verzadiging samen met het uiteindelijk tegenvallende weer en het feit dat we gekozen hadden voor een veilige tarmac weg terug in plaats van een avontuurlijke route via de Strzelecki track door de echte droge woestijn via Broken Hill mogelijk een rol hebben gespeeld en dat een beetje afstand nemen en erover schrijven en lezen veel opfrist.
Terugkijkend is het zeker de moeite waard om voor Flinders Range een 10- 14 dagen te reserveren mits redelijk ervaren met 4WD en zin in kamperen want het is heerlijk vakantie houden, min of meer nieuwe uitdagingen tegen te komen en keuzes te maken omtrent te nemen risico's.

Wat brengt Sydney ons verder nog?
Margriet heeft eind mei de zeer boeiende fototentoonstelling Out of the Dust van de Nederlandse fotograaf Hans Stakelbeek in opdracht van het Ministerie van Buitenlandse zaken over de wederopbouw in het door Nederland en Australië geholpen gebied in Afghanistan officieel geopend in Sydney waar het in de pas geopende nieuwe en architectonisch zeer fraaie bibliotheek van de Universiteit van NSW werd opgehangen, samen met Major General Michael Hindmarsh welke zodanig, door zijn herhaalde verblijf in Irak en Afghanistan, de foto’s extra geur en dimensie kon geven dat er een nog indringender beeld ontstond van dit lijdende land.

Dan hebben we de afgelopen twee jaren het proces meegemaakt van het opperen van een idee door de conservator 20e eeuwse kunst van de Art Galery of New South Wales, de van oorsprong, op zijn 5e jaar uit Rotterdam naar Australië, Nederlander Hendrik Kolenberg over een tentoonstelling betreffende Nederlandse kunst van na de 2e WO en de werkelijke opening ervan.
Hij kwam eens praten over het idee op het consulaat, waarbij Margriet hem aanraadde op een bijeenkomst van Dutchlink, Nederlanders actief op allerlei gebieden ontmoeten elkaar om na een inleiding van gedachte te wisselen over allerlei onderwerpen, en wat deze zeer bescheiden en wars van poeha zijnde Hendrik een uitnodiging voor een cocktail party noemde, een inleiding te houden. Aldaar ontmoette hij de Nederlandse CEO van ING, Eric Drok, welke in het Sydney kantoor een Karel Appel hebben hangen, en deze toonde zich onmiddellijk bereid de catalogus te sponsoren. Consulaat en later Ambassade waren ook bereid op allerlei manieren hun steun te geven en reizen naar Nederland mogelijk te maken om musea te benaderen, waardoor het uiteindelijke resultaat een tentoonstelling is geworden, genoemd Intensely Dutch van 15 in Nederland geboren kunstenaars met een naoorlogse signatuur, getoond in een 50 werken. Appel, de Koning, Corneille, Bram van Velde, Constant , Lucebert. Waarbij Hendrik in staat is geweest de schilderijen zo ter expositie op te hangen dat ze niet alleen op zich maar ook in combinatie met elkaar een ontroerende kracht en emotie teweeg brachten bij de opening en bij het herhaald zien steeds meer gaan leven. Zo veel plaatjes die je kent hingen daar in volle kracht en kleur, spetterend, ontroerend kinderlijk, wild, open minded, kortom heel erg Dutch. Het leuke was dat Hendrik Kolenberg ook heel erg een verbinding heeft willen leggen met de Nederlandse poëzie uit die tijd en ook een filmprogramma parallel met de tentoonstelling heeft georganiseerd, waarbij hij met zijn enorme kennis en bescheidenheid inspirerend en innemend is en die link inderdaad een zodanige inhoud heeft gegeven dat je de uitbarsting van talent in de Nederlanden van toen veel beter kan zien. Daarvoor heb je mogelijk een ex- pat nodig. De uit Nederland overgekomen zijnde deskundigen uit de museum wereld gaven ook vol erkenning toe dat hier op een unieke wijze een blik op de Nederlandse kunst werd getoond.

Willem de Kooning, Two trees on Mary Street

Die tentoonstelling is vorig weekend geopend met alleen al bij die opening 600- 700 mensen die kwamen kijken, hetgeen volgens insiders ongekend is.
Voor een interview met Hendrik wil ik graag verwijzen naar:
http://content1a.omroep.nl/16aaef7efb31ce5b6c34f4fb21f22eb5/4a3190fd/rnw/smac/cms/intensely_dutch_20090603_44_1kHz.mp3
Wij hebben enkele gasten uit Nederland voor die opening bij Doyles in Watson Bay, een vis eet begrip voor Sydney gangers, extra herinneringen aan Port Jackson meegegeven.
Voorts wandelen we ontzettend veel op allerlei plaatsen aan de kust, Bondi beach,

al of niet bij storm, kijken we naar de langskomende walvissen.

Deze komen in deze tijd weer volop, zelfs vlak bij ons huis, maar zeker bij het iets meer in de zee uitstekende Kurnell puntje aan de zuidkant van Sydney langs op weg naar het warmere Noorden. Al of niet in combinatie met een extra fraaie wandeling en vogels kijken, bv. de New Holland Honeyeater.

Ook zijn er gewoon in de tuin dikke spinnen

en iets verder Water dragons. Kortom we zullen nog heimwee krijgen naar deze plek.