14 maart 2011 Reactors zorgen voor spanning.
Gepubliceerd op 14 maart 2011
Regelmatig gaat nog het tsunami- en aardbevingsalarm alarm af, wegens forse naschokken, die ook goed te zien zijn op de site van de meteorologische dienst, maar verder hier bij ons niet voelbaar of zichtbaar zijn.Verder is het hier een prachtige voorjaarsdag met een serene rust.
Stilte voor de storm??
Na een zondag met een voortdurende neiging om regelmatig de televisie aan te zetten om vooral de ontwikkelingen bij de kernreactors te volgen en te zien hoe omvangrijk de ramp is, is de nieuwe week weer begonnen.
De kernreactors zijn duidelijk nog niet onder controle zodat het spannend blijft.
Het belangrijkste hierbij is dat ook al is de betrouwbaarheid van de gegeven informatie onvoldoende, zoals ik gisteren reeds aan gaf, toch is de confrontatie met de safety mindedness van de Japanners het afgelopen jaar zodanig geweest dat er veel vertrouwen is dat zeker zij bij allerlei situaties rekening houden met de wetten van Murphy.
Als variant daarop kan niet alleen gesteld worden dat wanneer iets fout kan gaan het vroeg of laat zeker fout zal gaan, maar dat wanneer meerdere dingen fout kunnen gaan ze ook vaker samen of opvolgend fout zullen gaan.
Hier rekening mee houden zit de Japanners in de genen zodat het erop lijkt dat zij bij de kerncentrales rekening hebben gehouden met opeenvolgende calamiteiten. Er zijn scenario’s, ook al zijn de kosten steeds hoger, om het risico voor de bevolking te beperken.
Opeenvolgend: aardbeving, reactor gaat automatisch stil; temperatuur loopt dan op dus koelen. Geen electriciteit dan generator. Generator uit door beschadiging door water van tsunami dan batterij voor uren voor stroom. Vervangende apparatuur wordt gebracht, oeps de stekkers passen niet (!) Vermoedelijk is dat niet het probleem, maar is de hele electrische bedrading door het water van de tsunami in de electrische grid, het verbindingsdeel, niet bruikbaar. Dat lijkt ook opgelost. Normaal wordt er gekoeld met gedistilleerd water met zo min mogelijk moleculaire verontreiniging maar dat is door de tsunami niet meer aanwezig dus wordt er besloten tot zoutwater koeling, waarbij de kostenpost steeds hoger wordt daar de reactor afgeschreven kan worden daar hij onbruikbaar wordt door deze verontreiniging.
De opeenvolging van de gebeurtenissen is nog niet ten einde maar wel is er dus vertrouwen dat met het onmogelijke cq onwaarschijnlijke voldoende rekening is gehouden.
Terugkijkend realiseren we ons ook dat de eerste beelden zo relatief geruststellend leken doordat, ondanks moderne communicatiemiddelen en infrastructuur, men gewoon geen beelden uit de ergst getroffen gebieden had. In Tokyo viel het allemaal mee en werden we op het verkeerde been gezet. Wel werden snel de enorme branden zichtbaar maar het gevoel dat men in Japan aardbevingsproef had leren bouwen leek bevestigd.
Geconditioneerd door de schijnbare snelheid waarmee media vaak op de plekken des onheils lijken te arriveren kwam ik tot optimistische conclusies. Door het verdwijnen van de infrastructuur, mobiele netwerken hebben nog steeds lokale zenders nodig, het onbruikbaar geworden zijn van de wegen door de geweldige hoeveelheid debris en het hier toch blijkbaar minder gebruikelijk zijn van helikopters voor de nieuwsvoorziening dan we vanuit Australië gewend zijn, blijkt dat ook in een modern land het wel zeker 24 uur kan duren voordat de bewoners door hebben wat er werkelijk gebeurd is. Dat had ik absoluut niet verwacht,.
Dat is een les, ook ten aanzien van de snelheid waarmee hulpverlening op gang lijkt te zijn gekomen. Al is dat laatste een indruk gebaseerd op de beelden waarin het steeds opvallend was, de eerste 24- 48 uur, hoe weinig zichtbare hulpverlening er leek te zijn, of dat feitelijk ook zo geweest is zal de toekomst leren.
Wel blijkt dat ambassade en consulaat zich snel actief op de hoogte kunnen stellen van het wel en wee van de meeste landgenoten waarvan bekend is dat ze in Japan verblijven. Mede kwam dat doordat er weinigen in het getroffen gebied woonden of verbleven en vernietiging van die infrastructuur daarbuiten niet had plaats gevonden. Hopelijk zal in de toekomst internet hier een nog belangrijkere rol in krijgen zodat het bestaande systeem waarin men zich kan melden wanneer men aankomt en weggaat nog optimaler ingezet kan worden; ook dat is natuurlijk afhankelijk van functionerende communicatie kanalen. Het wegvallen van infrastructuur zal een der grootste problemen blijven bij calamiteiten.