Avonturen in de Outback
Gepubliceerd op 6 februari 2007
Little desert NP was eigenlijk toegankelijk via de zgn. McDonald Highway. Ondanks de highway classificatie blijkt deze onverhard en is daarom na al de regen die gevallen was afgesloten om de weg niet teveel te beschadigen, hetgeen gebruikelijk is, zeker in de parken. Omrijden dus, er werd om het park heen gereden naar Dimboola, een gehucht van enige omvang met een toegang naar het NP en zijn primitieve camping waar je echt helemaal alleen kon staan 
Jammer was dat ook hier het waarneembare dierlijke gehalte de spin- grootte niet overschreed. Behalve dan natuurlijk tegen de schemering kangaroo’s of Wallibi’s.
Om het dierlijke gehalte van Australie niet helemaal afbruik te doen moet ik aan deze negatieve berichtgeving toevoegen dat zo hier en daar onderweg, zowel bijvoorbeeld in de Grampians als later in de verlaten gebieden incidenteel twee of meer emu’s
Wandelingen zijn, zelfs voor de flora lovers in deze tijd van het jaar, niet echt geweldig, tenzij men op de bijzondere, op dit moment niet bloeiende soorten valt, zoals er 670 verschillende soorten zijn van de native plants. Het is het gebied van dat de Mallee de eucalyptus soort welke als kenmerk heeft dat er meerdere stammen uit de grond komen en er een groter aantal knoppen in het wortelstelsel liggen te slapen om na een brand of andere verstoring uit te komen en voor snellere revegetatie te zorgen.
Tevens is dit de plaats van de met uitsterven bedreigde Mallee Fowl, het Thermometer hoen, Leipoa ocellata, welke de gewoonte heeft haar eieren in een berg verganende en daardoor hitte ontwikkelende rommel te verbergen. Het nadeel van dit soort met uitsterven bedreigde vogels is dat ze zo zeldzaam zijn; je ziet dan hooguit af en toe nog eens een berg rommel liggen dat klaarblijkelijk niet door de rangers is gemaakt, maar vogels, hoh maar.
Van uitgebreid wandelen kwam door de grote hitte niet zo veel; ook zijn de wandelpaden niet echt heel duidelijk en is het alleen wandelen in dit soort eenzame plekken ook niet echt aangeraden wegens verdwalen of andere ongerechtigheden. Het is wat dat betreft toch echt een heel andere omgeving dan in grote delen van Europa. Conclusie: dit soort plekken zijn op z’n best in laat winter, lente en vroeg zomer, dan zijn ze volop in bloei en hebben een aangename temperatuur.
Vanuit Dimboola verder naar het noorden naar het Wyperfield NP, dat levert een beetje herhaling op van hetzelfde en wordt daardoor geen camping plaats. Via Sea Lake aan het reeds in de vorige aflevering genoemde Lake Tyrrell met zijn zout winning wordt de weg vervolgd naar Red Cliffs en veel belangrijker Mildura. Oh, ja onderweg zijn er ook nog vrij omvangrijke gips vindplaatsen, dat is calcium sulfate, met de chemische formule CaSO4, als anhydride.
Vaak samen met sedimentair gesteente uit het Perm voorkomend als winbare lagen op plaatsen waar een binnenzee fors weggedampd is.
Mildura is een bruisende rijke plaats aan de Murray river volop fruitteelt en is beroemd om zijn gedroogde fruit; ooit ontstaan uit bittere noodzaak vanwege de onbetrouwbare transport mogelijkheden en vooral onmogelijkheden maar nu een kwalitatief hoogwaardig product met tevens wijn productie in de regio.
De Murray is een typische vakantiebestemming met alle mogelijkheden verbonden met water en vertier zoeken.
Ik heb andere plannen en zoek de dirtroad naar Mungo National Park met zijn serie Willandra lakes; opgedroogde meren welke door de UN tot World Heritage zijn verklaard vanwege de waarde als vindplaats van oude ( sommige artefacten zijn als 40000 oud gedateerd) aboriginal woonplaats. Vuurplaatsen, werktuigen. Mungo Lake is belangrijk omdat er door de wind gedurende duizenden jaren een 26 km lang en dertig meter hoge sikkelvormige duinenrij, een lunette, is gevormd, de zgn. “Walls of China” welke deze artefacten heeft bedekt en langzaam prijs geeft.
De Mungolaag is voor de laatste ijstijd van Australië gedeponeerd en is archeologisch de rijkste omdat er toen volop water in het merenstelsel stond en er veel resten van een megafauna welke toen in Australië leefden, te zien zijn. Zie ook de link nr 10 hierover.
Tijdens de laatste periode werd de waterstand lager, het meer werd zouter en de preservering van de reeds aanwezige restanten werd daardoor beter. Dankzij de kaalvreterij door de schapen die hier jarenlang alles weggeschraapt hebben is de bovenlaag nu meer in beweging dan duizenden jaren mogelijk was en kwamen restanten aan het licht.
Er zijn nog beenderen van over welke in een kluis in het visitors centrum worden bewaard en niet zichtbaar, tenzij…
De oudste artefacten zijn zeker meer dan 50000 jaar oud en daarmee sta je dan bij een van de oudste verblijfplaatsen van de moderne mens. Ter plekke is er behalve de lunette niet veel van te zien, ook niet in het bezoekerscentrum.
Het is een beetje hetzelfde met deze bijzondere vindplaatsen op de verschillende plaatsen op de aardbodem, Olduvai in Tanzania waar Leakey de 2 1/2 miljoen jaar oude resten van de Australopithecus vond en nu Mungo Lake ze zijn bijzonder wanneer je de historie realiseert maar ter plekke is niet zoveel te zien. Dan heeft de Cro Magnon mens in Les Eyzies-de-Tayac-Sireuil in ieder geval nog ter plekke een museum en een standbeeld gekregen; ook 40000 jr oud.
Op weg naar Mungo NP, via een zeer rustige, 2 tegenliggers in een aantal uren, dirtroad in de nu toch wel echte outback, blijkt dat de gevallen regen voor verraderlijke modderpoelen heeft gezorgd zodat je wanneer je twijfelt over de diepte en de poel toch voor alle zekerheid opzij wilt nemen je geconfronteerd wordt met het onverstandige hiervan, altijd middendoor nemen zeggen de kenners, later, en raak je tot aan je assen volledig vast
Geen nood, water en eten genoeg voor 36- 48 uur, maar toch wel apart. Stoeltje uit, boekje pakken en maar eens gaan zitten en wachten op de dingen die komen gaan. Geen radio, 27MC, satelliet telefoon, of wat ook bij je, een eigen winch had hier niet veel geholpen er was geen boom te bekennen. Het thuisfront wist globaal waar ik was, maar GSM in de outback is in ieder geval nutteloos dus echt regelmatig contact was ook wat sporadisch, dat kon wel eens 36 uur wachten worden.
Nog voor zonsondergang bij de Walls of China; de 70km lange rondrit door het park met nogal wat bezienswaardigheden was helaas niet te maken wegens de toestand van de wegen aldaar. Wel werd er een zeer fraaie arend gefotografeerd bij een poel op de weg,
Volgende dag dirt road vervolgend, zeer matige kwaliteit, vooral erg ruw en hobbelig, naar Menindee, te verwaarlozen, en verder naar Broken Hills, de beroemde mijnstad met zijn boven de grond halen van zilver, lood en zink. De mijnen raken langzamerhand uitgeput en alleen de hoge zinkprijs zorgt er voor dat er nog mijnbouwactiviteit is. Wat er dan met deze plaats gaat gebeuren is nog niet helemaal duidelijk.
Het bezoek aan dit hoofdkantoor resulteert in een gesprek met een van de artsen, toevallig een Nederlander, en mogelijk dat er toch nog werk uit zal gaan komen; het is wel 1000km van Sydney, maar misschien is er een werkzame oplossing te creëren.
Een interessante beeldententoonstelling, the Living Sculptures in the Desert, een openlucht tentoonstelling krijgt nog de nodig aandacht, je moet toch wat.
Voorts is er een groot aantal galeries en een museum van, en vooral met, het werk van Pro Hart, een Broken Hill geborene die na begonnen te zijn als werker in de mijn en daar de afschuwelijke werkomstandigheden en daarmee samenhangende ongevallen gezien had, eerst autodidactisch maar later na extra onderwijs genoten te hebben, een fortuin bij elkaar rotzooide ( om met Karel Appel te spreken); er volgde ook nog figuratief werk wat zeker aardig is en fortuinen opbracht. De oorspronkelijk Kevin Charles Hart hetende kunstenaar heeft in de loop van zijn leven werken van o.a. Picasso, Dali, Albert Tucker en nog andere mij minder bekende vakgenoten verzameld die in dit museumpje te zien zijn; hij is inmiddels overleden maar er staan ook nog enkele Rolls Royces, drie, bij de museum ingang ter nagedachtenis aan zijn niet onverdienstelijke schilderkunst. Link 9.
De volgende dag wordt er nog een bezoek aan een oude mijn gebracht, maar wanneer je er al eens in een geweest bent, en ik heb al een goud mijn in Zuid Afrika bezocht, dan is het meer van hetzelfde. Jammer is dat het veel moeilijker is een moderne mijn met zijn grote gangen en werktuigen te bezoeken.
Via dirt roads wordt de weg vervolgd naar White Cliffs, via Mutawintji NP, waar samen met de aboriginals het beheer wordt gevoerd, waardoor in verband met de stilte in deze tijd van het jaar de interessante culturele plaatsen van deze oude bewoners achter hekken en slot en grendel blijft. Wanneer dat nu de resultante is van samenwerking tussen de verschillende bevolkingsgroepen gaan we wel lekker de verkeerde kant op. In ieder geval blijft er een flinke wandeling door de woeste geërodeerde natuur over en kunnen we toch nog voor donker in de ondergrondse opaal mijnbouwstad
Globaal 1000 km van Sydney en ook al mag je maximaal 110 rijden en zijn de wegen grotendeels 2 baans, je haalt het zeer relaxed doorrijdend met stops om de twee uur prima naar Sydney zodat daar 's avonds een lekkere douche met voldoende water te nemen was. Droog is het wel dat binnenland, ondanks de modderpoelen die na regen ontstaan op deze oude weinig doorlatende woestijngronden.
Op de kaart van Australië en Tasmanië heb je dan een klein cirkeltje gereden.