Deel 3, Tasmania en Victoria

Gepubliceerd op 2 februari 2007

Na het op het ontspannen vliegveldje op het vliegtuig naar Sydney zetten van Margriet en nog een bezoek aan het Ben Lomond Nat. Park met zijn restanten van vulkanische activiteiten in de vorm van basalt, doloriet, kolommen,

ook hier volop dirt road mogelijkheden werd Tasmanie weer verlaten per veerboot.

Melbourne werd om 07.00 al binnengelopen via de enorme Port Phillip Bay, deze is in tegenstelling tot het Port Jackson haven gebied van Sydney ontstaan door wegzakken van de bodem bij de afscheiding van Australia van Antartica en vormt een prachtige, maar ook enorme, natuurlijke en beschermde havenkom.

Zo vroeg in Melbourne komen had als bezwaar dat alle musea nog dicht waren en besloten werd nu de stad de stad te laten, om later zeker nog eens een aantal dagen terug te komen want er is zoveel leuks te zien.
Daarop na een lekkere cappuccino richting de vermaarde, een der prachtigste routes ter wereld genoemde, “Great Ocean Road” van Torquay ten zuid westen van Melbourne tot Warrnambool, gebouwd na de eerste WO door vooral ex- soldaten, volgens de verhalen 3000 in getal, ter herinnering aan de gevallen in die WO I, en daarmee wel een der grootste oorlogsgedenkplaatsen genoemd.

Het blijkt grotendeels een langs de kust slingerende tweebaansweg te zijn, die wel 7 miljoen kijkers per jaar zou trekken, maar in de praktijk, terwijl het hoogseizoen en zomervakantie is, zeker niet hinderlijk druk blijkt. Het weer is niet optimaal, dat kan de oorzaak zijn van de relatieve rust, maar toch blijkt er meer dan voldoende te genieten van de prachtige gevolgen van eeuwenlange erosie

van deze hoge, steil uit zee rijzende zandstenen ( lijkt het andere bronnen noemen het toch weer kalksteen) kust. In ieder geval is het een zandkleurige woest geërodeerde kustlijn met losstaande brokken in zee welke de verbeelding aardig aanspreken zodat namen als “de twaalf apostelen”,

inmiddels acht, in 2005 stortte er weer eens een in; “London Bridge”is nu na het instorten van een der bogen “London Arch”

geworden, ontstaan. Met de mist erbij is het nog bijzonderder deze kustlijn, eigenlijk is het enige nadeel dat een helikoptervlucht nu minder interessant lijkt. Onderweg kwam het uit de Northern Territories meegebracht over de hoed en hoofd te trekken vliegennet

weer zeer goed uit, want het is me een ongelooflijk irritante populatie van dit continent die het wegwuif gebaar, de zgn. Australische groet, heeft veroorzaakt, de werkelijk in het aantal van vele miljoenen voorkomende vliegen.

In het Otway NP met een terug naar de natuur camping wordt de nacht doorgebracht.

Ook hier weer weinig levende fauna van groter formaat dan een spin waar te nemen, ondanks avondwandeling; wel een slang van een meter die zich rotschrok toen er opeens een blanke aan kwam en er echt in een oogknip vandoor was, maar daar bleef het ook bij.

De Grampians, met het Nationale Park met dezelfde naam was de volgende bestemming.
Dit wordt gekenmerkt door de drie de Cuesta vormige,

(Wikipedia: met cuesta wordt binnen de structurele geologie een asymmetrische berg of heuvel bedoeld; de helling naar de ene zijde toe is steiler dan de helling 180 graden daarop. Een cuesta ontstaat geomorfologisch doordat de gesteentelagen parallel aan de bedding anders eroderen dan die loodrecht daarop. Veel heuvelruggen in Vlaanderen en Belgisch Lotharingen zijn cuesta's.) kale, zandstenen ruggen van wel 90 km die door het park lopen.
Zie link.

Het is wel aardig om de geologische beschrijving van het ontstaan van dit gebied te lezen om te beseffen welke geschiedenis zo een gebied heeft, van diep binnenlands basin, dat over miljoenen jaren met sediment gevuld wordt met een ongeveer 1000 meter zanderig materiaal welke van verschillende hardheid wordt door de druk, en dan in het woelige Mesozoïcum, 300- 70 miljoen jaar geleden, de afsplitsing van Antartica plaats vond met veel vulkanische activiteit en naar het westen tillen en kantelen van de Grampian regio opleverde. Miljoenen jaren van erosie door min of meer woeste rivieren doen dan de rest door het maken van diepe valleien tussen de verschillende hardheidslagen van rotsen door.

Het resultaat is een woest landschap waar prachtige wandelmogelijkheden zijn, ondanks het feit dat door 50% van het park in januari 2006 een groot vuur tekeer ging.
In de gebieden met voldoende regeneratie vermogen zijn deze enorme bosbranden vaak een zegen en zorgen voor jonge, zich vernieuwende flora. Prachtig te zien in een fotoreportage: see link
Er viel regen in de Grampians, veel regen, tijdens mijn verblijf zeker 12 cm,

en dat had nogal invloed op de prachtige uitzichten die waren beloofd; the Balconies

was een grauwsluier of een foggy business en ook de wandelingen gingen door een hele kleine wereld.

Kleine wereld, mist en brand gevolgen

Deze regen viel in het hele gebied zodat nog dagenlang, zoals ik later zou merken, de dirtroads van andere bovenlagen voorzien waren dan normaal in de desert te verwachten. De twee dagen Grampians vielen dan ook aardig in het water.

Verder naar het noorden trekkend richting Little desert, met op weg daarnaar toe gelegen Mount Arapilles en oude vulkaanmeer resten van woelige tijden in de Wimmera vlaktes met zijn zoutdeposities,

door de wind gedurende duizenden jaren vanuit de honderden kilometers zuidelijker gelegen oceanen aangevoerd.
Mount Arapilles is niet zo bijzonder om te zien wanneer je regelmatig door de Alpen reist, maar heeft in Australië nogal bekendheid omdat het de ideale klimrots blijkt te zijn om Alpiene ervaring op te doen. Als monoliet met zijn meer dan 200 meter uitstekend boven het Murray basin wordt het wel de Uluruh rock van Victoria genoemd. Het bestaat vooral uit quartzite, een door metamorfose, door intense hitte en hoge druk, waarbij de oorspronkelijke kwarts zand korreltjes en het kwarts- silica cement tot een mineraal zijn gevormd, veranderd zandsteen. Een rood- oranje waas wordt door ijzeroxide veroorzaakt zoals op zoveel andere plaatsen.

The Little Desert receives an annual rainfall of about 480 millimetres (19 inches), though there is a gradient from 400 millimetres (16 inches) in the east to 600 millimetres (23.5 inches) near Naracoorte. This is about the same as the dry farming country surrounding the park, but the Little Desert has very deep sandy soils, which are much lower in essential nutrients than the (only moderately fertile) clay soils used for agriculture. These sandy soils have extraordinarily low contents of available nutrients and hold water very poorly, reducing the availability of water to plants. Thus, farming of the area proved quite impossible until deficiencies of zinc, copper and molybdenum were identified in the 1940s.

Even after fertilizers containing these elements became available, studies made by the Victorian government during the 1950s and 1960s showed that the Little Desert was not capable of becoming productive farmland and would fetch only low prices if cleared for agriculture. Local opposition to selling the land for farming was intense, and quickly gathered support around Victoria. The Bolte Government was unmoved by environmental concerns, but was eventually persuaded to retain the area as a nature reserve by economics: the estimated return from the growing business of ecotourism outweighed the meagre amount to be gained by selling off low-value marginal farmland.

Dit wordt langzamerhand echt de outback met typische verschijnselen zoals het Pinklake

met zijn beta- carotene vormende algen zodat een roze kleur ontstaat en grote zoutmeren, zoals Lake Tyrrell

met duidelijke zoutwinning. De wegen worden stiller, allemaal dirt roads, met vaak een of twee tegenliggers per dag.

Over de "Little desert" en verder wordt in het vervolg geschreven.