Bezoek Noële en Freerk, oftewel goede wijn behoeft geen krans.

Gepubliceerd op 25 juli 2006

Nog nauwelijks uit Europa weergekeerd of ’s avonds Margriet en Hugo afgehaald en de volgende ochtend het duo ( trio) Noële en Freerk ( en schumi).
Vanuit de Nederlandse hitte in de grauwe sluier van een winters, dus korte dagen, 17.45 donker en 06.45 weer licht, en regenachtig Sydney. Toch bleek het ook voor hen weer indrukwekkend: de brug, de opera, het water, ons huis, het wereldse elan.
Na de bekende plaatsen en punten gezien te hebben nam het werken van de twee een aanvang; zij waren naar Australië gekomen op uitnodiging van het promotie orgaan voor Australische wijnen en konden zaterdag al aan de slag in de meerdagige wijnbeurs in het zo prachtig bij Darlingpoint/ harbour gelegen Conventie centrum. Hier bleek al snel dat Australië dan misschien last mag hebben van een wijnplas maar dat de kwaliteitsontwikkeling zodanig is dat prijs/kwaliteit verhouding uitstekend blijft.
Vervolgens met de Toyota Prado naar Huntervalley, vooral de Lower Hunter, zo een 2- 3 uur rijden van Sydney. Via de 1 richting New Castle, tot Gosford waar de afslag naar de kustplaats Terrigal werd genomen, een aardige mooi gelegen badplaats; vervolgens de kustweg langs het aardige Tuggerah lake en verder landinwaarts, waarbij het toch weer lukte op een dirt road met de four wheel ingeschakeld door het Watagans National Park te rijden

om via Cessnock naar het wijncentrum Pokolbin te gaan alwaar we in een lodge zouden verblijven.
Dit is echt wijngebied zoals we het een beetje kennen van de Bourgogne en de Elzas, veel wijngaarden met ontvangst centra langs de weg, waarbij een aantal ook gelijk restaurants hebben van redelijk tot uitstekend niveau. De wijnindustrie is hier toch al een tijd booming waarbij nogal wat investeerders blijken te hebben gedacht er minimaal een leuk speeltje door te hebben ( de Pitt- street-, genoemd naar de straat in Sydney met nogal wat investeerders, boys) en maximaal een rijkelijk rendement. In het ergste geval kunnen ze het nog zelf opdrinken of er heel veel azijn van maken. Das wel zuur, dat laatste!
Zo een bezoek, waarbij ik mee was uitgenodigd als driver, vader, goed willende amateur drinker/ proever, gaat niet zonder afspraken bij een aantal wijnmakers/ wijnhuizen, zodat we de volgende ochtend al bij Margan werden opgewacht door de eigenaar/ wijnmaker Andre Margan. http://www.margan.com.au.

. Goede proeverij van vooral Semillons, Pinot Noir en jonge Shiraz, van het vat met een hoog ambachtelijk gehalte. Wijn van hoge kwaliteit, ook goed om ouder te laten worden, al blijft het adagium dat te veel goede wijn te laat wordt gedronken omdat men te lang op de speciale gelegenheid wacht en wijn is vooral om te drinken en minder om er veel over te praten, ook al kan je er lang tot zeer lang en boeiend over praten, gelden.
Temidden van talloze kangaroes,

en vooral hun aangereden nazaten ( door de droogte komen er veel uit de bossen op zoek naar malse plekken), gingen wij vervolgens naar de Rosemount Estate in de Upper Hunter. Een oude wijngaard, 150 jaar, welke recent door fusies, met Southcorp en overname, door de bierboer Fosters, meer in saneer/ moneymakers handen lijkt te zijn gekomen dan in kwaliteitshandhavers/ oenologen. Toch waren de 15- 20 wijnen die we na een aardige lunch konden proeven nog steeds van een commercieel goede kwaliteit

Of dat zo zal blijven moet de toekomst leren. Onthoudt het maar, Rosemount is ook in Nederland te koop, oa bij Appie.
Er is een geweldige droogte in het hele Huntergebied; er zijn nauwelijks wijngaarden zonder irrigatie, meestal druppelirrigatie, met water vanuit de Hunter welke ook al op 70% van zijn normale capaciteit zit waarbij het opvallende is dat terwijl het in Sydney 10 cm geplensd heeft er in de Hunter niets valt, de Brokenback Mountains houden alles tegen en zorgt voor toenemende zorgen.
De rode alluviale vulkanische basalt klei zorgt voor een uitstekende bodem welke bij de bekende rassen toch voor een eigen terroir zorgt, zeker bij de oudere stokken zoals die van Margan welke in de vroege zeventiger jaren door Lindemans zijn geplaatst.
18.00 donker, zodat na een Thai/ Japans gerecht vrij vroeg de dag werd afgesloten, zodat we de volgende dag nog Tyrrell, McWilliams

en Hungerford konden bezoeken. Tyrrell had met de wijnmaker Murray Tyrrell, een der leermeesters van Andre Margan, een meester die jaren verantwoordelijk is geweest voor uitstekende wijnen. Uitgebreid rondgeleid en een mooie proeverij. McWilliams is weer veel commerciëler en gericht op de Engelse supermarkten, met toch ook in het hogere segment kwalitatief leuke wijnen.
Bij Hungerford was diegene die ons zou ontvangen en met ons zou lunchen juist verdwenen zodat met Australische slagvaardigheid besloten werd dat we uitgebreid mochten gaan lunchen maar zonder chaperonne wat er voor zorgde dat we het menu degustation voortreffelijk lieten smaken; het is toch een zwaar leven dat wijnschrijvers/ verkopers leven.
Ook hier opvallende zorg aan gebouwen, vaak niet ouder dan 5- 10 jaar met opvallende architectuur, keuken kwaliteit, modern fusion.
Vrijdag terug via de 69, welke tussen de Nationale parken Wollemi en Yengo loopt, slingerend, leuk voor met de motor, maar na verloop van tijd hetzelfde probleem wat veel Australische wegen hebben namelijk het wordt eentonig, weinig wisselende landschappen, weinig variaties in soort begroeiing of landschap en nauwelijks fauna.
’s Avonds, op uitnodiging van Noële en Freerk, eten bij Tetsuya in Sydney, een van de top vijftig restaurants van de wereld. En het was een unieke ervaring van buitengewone klasse.
Ik zal U nu gaan lastig vallen met het menu:
We begonnen met een slokje Pol Roger van het bijzondere champagne huis waarover Noele verhalen te vertellen heeft; waarbij South Pacific oysters, aangezuurd met een vleugje rijstazijn. Vervolgens Sweet potato soup met Feta en Rocket. Bij Tyrrell Vat 1 Semillon ’99 aten we vervolgens een tonijntartaartje op Sushi rijst met een Avocado saus met kaviaar en kummel cress; om na een korte onderbreking een compositie van in soya gemarineerde tonijn met mirin= zoete rijstwijn, een zacht gerookte Ocean Trout met een groene asperge op gewassen ui en een New Zealand scampi op chicken parfait en walnoot, met op een aparte scallop schelp geserveerde Spring bay Scallop met Wakame, een Japanse zeewier met een eigen karakter en smaak, en lemon.
Tetsuya kenmerkt zich door zijn degustation menu van vele kleine gangen en zijn signature dish

welke 8 jaar nodig heeft gehad om verfijnd te worden. Hij staat te boek als “Confit of Petuna Tasmanian Ocean Trout met Konbu, Daikon en Fennel”, waarbij konbu of kombu een kelpsoort, daikon een rettich variant en fennel= fennel, een kruid, is. Hierbij een glas Chardonnay speciaal voor Tetsuya gebotteld door Piero uit Margaret River, 2004.
Ja, dan heb je behoefte aan even een pauze zodat je vervolgens nog Ravioli van Queensland spanner crab, twice cooked de- boned spatchcock met braised Daikon met een truffeltje en grilled Waguy beef met Asian mushrooms en lime jus mag verorberen; die Waguy beef is special toen het nog leefde met de hand gemasseerd om super de luxe mals te zijn; well, ik kan U vertellen dat was het. Hierbij een Pinot Noir 2004 uit Tasmanie van Pirie, de “Estate”. Het dessert was al even verrassend als het voorgaande en bestond uit beetroot& blood orange sorbet met vervolgens nog een vanille bean ice- cream met witte bonen en dadel. Zowel de rode biet als de witte boontjes blijken bijzondere smaaksensaties op een heel ander moment dan gewoonlijk te veroorzaken en zijn grootse vondsten. Hierbij een Botrytis Sauvignon blanc, waarbij botrytis zonder schaamte de edele rot aangeeft die de druif zijn zoete, desertgekoppelde, smaak geeft.
Koffie of thee toe met een petit four. Natuurlijk niet zomaar thee, maar soorten te over en dan niet die maffe fruitsmaakjes van Pickwick of Sarah Lee.
Het was een feest; een prachtig verjaarsdagscadeau. Het is simpel: wanneer lekker eten door U als iets aangenaams ervaren wordt dan moet U bij een bezoek aan Oost- Australië boeken bij Tetsuya in Sydney, maanden tevoren, vanuit Nederland al doen, maar wel doen. Het is als een voorstelling in De Opera van Sydney. De prijzen ontlopen elkaar ook niet erg.
We zijn trouwens ook nog naar de opera Lakme gegaan met de kinders, zaterdag middag in De Opera. Dit blijft een geweldig gebouw; hetgeen een, toch ook nu weer, wat beperkte kwaliteit qua stembereik van de opvoerenden meer dan compenseert.