Deel 2, Tasmania

Gepubliceerd op 31 januari 2007

Tasmanie is een duidelijker eiland dan Australië met een nog stuitender recente geschiedenis wat de behandeling van aboriginals betreft dan het mainland.
Omstreeks 35.000 jaar geleden kwamen deze prehistorische mensen ook op Tasmanie door de toen droog liggende, door lagere waterstanden, Bass straat over te steken. Meer dan 40.000 jaar geleden vermoedelijk uit Guinee naar Australie, vervolgens over dit continent voorttrekkend en dan uiteindelijk in het zuid puntje, dat later van Diemeneiland en nog later, naar de blanke ontdekker, Tasmanie ging heten.
Zij ontwikkelden minder sophisticated werktuigen nadat omstreeks 18- 12000 jaar geleden met het hoger worden van de temperaturen en het smelten van de ijskappen, ook op Tasmanie aanwezig, de afscheiding ook praktisch werkelijkheid werd tussen Australië en Tassie. Er worden geen prehistorische sporen van boomerangs, woomeras ( zie bijgaande tekening, een speerwerper)

en meerpuntige speren aangetroffen op Tasmanie en het lijkt erop dat er vooral gejaagd werd met eenvoudige speren, knuppels en stenen.
Naar schatting leefden er tussen de 5 en 10.000 aboriginals op Tasmanie toen het door Abel Tasman als eerste blanke ontdekt werd.
Dat hebben deze abo’s geweten. In 1803 kwamen de eerste settlers en kreeg het eiland ook als extra zwaar gevangenkamp voor de erg onwillige convicts zijn aparte influx. Het resultaat was in ieder geval dat onder meer ethnic cleansing, gedwongen verhuizingen, heimwee, wanhoop, slecht voedsel en infecties ervoor zorgden dat de laatste aboriginal in 1876 overleed; haar skelet werd nog jaren tentoongesteld in Hobart, maar werd 100jr later (!) dan toch overeenkomstig haar wens gecremeerd en uitgestrooid op de plek die zij gewenst had. Truganini was haar naam.

Deze wrede geschiedenis is niet merkbaar wanneer je rondrijdt, integendeel het is een plezierig woeste natuur die je ziet

. Wel zijn grote delen van het eiland ontoegankelijk doordat er nog geen infrastructuur ontwikkeld is geworden.
Het beroemdst van het eiland lijkt vooral de Huon Pina, een conifeer soort, Lagarostrobos franklinii met een zeer langzame groeisnelheid maar ondanks uitgebreide kap omdat het geoliede hout zo uitstekend was voor de scheepsbouw en meubelfabricage toch nog vele exemplaren van wel 1500- 2000 jaar oud.
Vooral te zien tijdens de verderop genoemde wandeling en vaartocht in en vanuit Corinna.

Na afscheid van Peter en Anja te hebben genomen zochten we vanuit Strahan de onverharde wegen van Tasmanie op en reden langs de binnenwegen naar het noorden, waarbij wij afdaalden tot oude havenplaatsjes die ooit ontstaan waren om mijnproducten af te voeren naar verdere oorden, maar zo exposed liggen voor de Roaring forties dat er meer schepen stranden dan veilig binnen kwamen. Het plaatsje Trial Harbour ligt prachtig, heeft wat weekend bewoners en een enkele vaste; maar een van die laatsten die het museum beheert moet je volgens overlevering voor 12 uur spreken anders is hij te ver onder de olie. We hebben het museum dan ook niet bekeken, maar wel van de woeste kust en het prachtige strand genoten.

Er liep, volgens de kaart, een heel spannende dirt road langs de kust naar het iets noordelijker gelegen Granville Harbour, maar nadat enkel maanden geleden enkele jonge knullen tijdens het oversteken van het onderweg te passeren riviertje verdronken waren is deze route afgesloten zodat we weer richting Zeehan konden om via asfalt onze tocht voort te zetten. Ach, wanneer je de andere richting uit rijdt zie je opeens een heleboel dingen vanuit een andere hoek en dat is met dit fraai laag beboste landschap best aardig.
Uiteindelijk belandden we bij een pondje

over de Pieman river in het vroeger met 600 inwoners, nu 4, zo aardige goudstadje met toendertijd zelfs een hotel, maar nu gehucht: Corinna.
Enkele Sydneysiders zijn bezig het plaatsje nieuw toeristen leven in te blazen door het herbouwen van met alle gemakken voorzien goudzoekers woningen.

. Leuke wandelingen met boeiende onderweg informatie bordjes zijn aangelegd. Er ligt tevens een prachtig oud houten salonjacht, de Arcadia II,

waarmee dagtochten op diezelfde rivier gemaakt kunnen worden. Kortom: vakantie.

Terug naar de natuur, of dichtbij de natuur komen:
Maar bij in de avondschemering de tent opzetten blijken honderden kleine steekmuggen de hang naar terug naar de natuur voor dagenlang af te straffen. Het vervelende is dat je pas later merkt hoe grondig die beesten tekeer zijn gegaan. Wat is jeuk dan toch een hinderlijke klacht.
Voordat dit alles doordrong is heerlijk de meegebrachte Grayfish genuttigd met een heerlijke Tasmaanse fonkelwijn erbij en zijn wij ’s avonds bij een lokale dans en zang happening geweest. Ontzettend gezellig en een toonbeeld hoe in dit soort plaatsjes indertijd plezier werd gemaakt en een samenhangende samenleving kon worden gecreëerd.

De vakantiegevoelens nog extra gestimuleerd door met die Arcadia een tocht te maken en onderweg nu wel EEN vogel, een arend, te zien.

De kust is zeer beperkt toegankelijk, daar waar het kan zijn de stranden prachtig en uitgestorven; de zee nodigt door onbekendheid met stromingen niet echt uit om te gaan zwemmen, maar de stranden zijn prachtig om te wandelen; en te 4WDriven; tevens kan je er wel ongestoord in kleine binnenbaaitjes zwemmen.

Peter had ons nog even voor zijn vertrek een stoomcursus soft zand rijden gegeven; wat het basis vertrouwen voor onderweg danig had vergroot.
Verder uit Corinna, in het noorden, komt Marrawah met prachtige surfstranden. Vervolgens nauwelijks afgeleid door andere zaken langs de noordkust naar Stanley met zijn Nut,

een 143 meter boven zeeniveau uitpuilend tafelberg vormig restant van het gestolde basalt van binnen een 25- 70 miljoen jaar geleden actieve vulkaan waarvan de rest is weg geërodeerd.

Dan relaxed verder naar Launceston met zijn vliegveld net ten noorden van het oude plaatsje Evandale waar we in tot lodge gerestaureerde stallen de nacht doorbrengen zodat Margriet de volgende ochtend per vliegtuig naar Sydney kan vertrekken.