Ise, Ama's, Meoto en fruit de mèr

Gepubliceerd op 4 augustus 2010

Op weg naar de Dream Cup race van de Nuna 5 in Suzuka zijn we de prefectuur Mie en dan vooral het Shima schiereiland verder gaan bekijken en wel met name Ise, het Rome of Mekka van het Shinto gebeuren, of zo men wil religie. Ik denk dat het Shinto meer als een uiting van een cultuur gezien moet worden dan omvat wordt met het woord religie, wanneer we daar de westerse betekenis aan geven. Het woord religie blijkt al moeilijk nauwkeurig te vertalen in het Japans. In ieder geval ook de Japanners hebben hun centrale plaats voor hun Shinto en wel Ise. Het is een veel bezochte plaats, 6 miljoen per jaar, met een centrale schrijn, de zogenoemde Jingū (神宮) die niet centraal staat maar uit twee hoofddelen bestaat, die niet samen staan, maar 6 km van elkaar vandaan, de binnen schrijn, de Naikū (内宮) en de buiten schrijn Gekū (外宮), voorts is het dat niet alleen maar het is een heel complex van Shinto schrijnen; er zijn nog 91 schrijnen verbonden met de Naikū en 32 met de Gekū, tezamen 125.

Het bijzondere aan deze hoofdschrijnen is dat ze met een omheining omgeven zijn zodat men er niet in kan en met moeite een deel van de buitenkant mag zien.

Bij de hoofdingang is er een soort laken gespannen waar men met moeite wat doorheen kan zien, een grind pad,wat bomen en verder op weer een poort. Men kan beter enkele meters ernaast over de omheining kijken want dan kan men hetzelfde, weinig aansprekende, tafereel zien zonder laken ervoor, want de omheining is 160 hoog, althans daar. Verder op is het wel 2 meter zodat er echt niets te zien valt. Wel valt er wat te zien door keizers en Shinto hoogwaardigheids bekleders, die weer afkomstig zijn uit de keizerlijke familie, maar volgens zeggen valt er ook niets te zien want er is niets dan lege ruimte.

Al met al kom je dus naar een plaats vergelijkbaar met bv. de Sint Pieter in Rome, alleen is er niets in en dat mag je niet zien. Wij zeggen dan wanneer de Japanners zien dat er niets te zien is dan is er geen illusie meer over, daarom wordt het afgesloten gehouden, maar dat is misschien niet echt aardig.
Ondanks de scheiding tussen staat en Shintoïsme blijft er een link tussen de keizerlijke familie en Ise. Zo zal de keizer op zijn reizen nooit met zijn rug naar de Ise schrijnen mogen zitten.
De schrijnen zijn volgens een speciale architectuur gebouwd die nergens anders gebruikt mag worden en het bijzondere is dat de schrijnen elke twintig jaar worden afgebroken om daarna opnieuw te worden gebouwd met nieuw materiaal. Men zegt omdat ze anders toch wel in zouden storten of ook wel ze zijn altijd nieuw en toch oud en zeker origineel in architectuur en dat past weer bij de Shinto cultuur van dood en wederopstanding ( al is dat mogelijk weer een te christelijk woord en is vernieuwing beter) en vergankelijkheid van dingen, het zgn. wabi-sabi: (侘寂) de Japanse, en vooral Kyoto wijze van kijk op de imperfecte wereld met zijn op het Buddhisme gebaseerde drie karakteristieken met niet perfecte, tijdelijke/ vergankelijke en onvolledige kenmerken. De wabi- sabi benadering kom je tegen in de ceramiek van Kyoto: asymmetrisch, rural, simpel, weinig verfijnde uiterlijk. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg.

Het blijft wel heel apart allemaal.

Waarom is het toch een plek om naar toe te gaan? Allereerst is het een prachtig bos met geweldige Cryptomeria Japonica.

Vertaald: Japanse Ceders, die geen ceders zijn maar familie van de cipressen uit het geslacht der coniferen, net als de verwante Sequoia giganten uit, Californië (Sequoiadendron giganteum).
Voorts is de omgeving nog redelijk authentiek.

Maar er zijn zeker mooiere plekken, dus de twee sterren van de Michelin is met moeite verdiend en dan vooral vanwege de niet zichtbare betekenis van het geheel, met de reeds genoemde 6 miljoen bezoekers per jaar.
Wanneer je verder de kust afzakt, via een aardige weg door het binnenland want er loopt geen kustweg, komt men in een van de weinige echt aardige kustplaatsen die wij tot nu toe, n=10, gezien hebben. Niet totaal verpest door betonnen monsters en afbraak van alles wat origineel, en dus in Japanse ogen: armoedig, was. De plaats Futami met zijn Meoto- iwa,

twee met door, drie maal per jaar vernieuwde,

rijststro touwen verbonden rotsen met ertussen bij buitengewoon helder weer naar men zegt de Mount Fuji. De zee en het strand is grotendeels afgezet zodat er niet gezwommen kan worden wegens al vijf jaar durende, niet zichtbare, constructie werkzaamheden. Vermoedelijk wil men al die badgasten liever niet, het is als met de kersen bomen, wel de bloemen, maar niet de rotzooi van de kersen. Verderop komt men bij Toba, het Japanse centrum voor cultuurparels. Er is een Mikiomoto Pearl Island. Een door een loopbrug met het vasteland verbonden eiland waar de ontwikkelaar van de cultuur parel: Mikimoto Kokichi zijn werk begon. Je plaatst een prikkel in de oester die er nacralaagjes van 0,4 micron omheen gaat vormen en na vier jaar bij 1% van de oesters een perfecte parel oplevert. Het museum heeft een fraaie expositie die zeker het omrijden waard is. Tevens zijn er elk heel uur Ama’s, de duikvrouwen,

demonstraties. Aanvankelijk doken zij in witte kleding vanwege hun zichtbaar blijven vooral naar abalones maar hier halen ze wat oesters omhoog na 30- 60 seconden verblijf onder water. Deze Ama’s kan je nog beter zien in Osatsu waar een demonstratie centrum is, althans wanneer het wegens een rust dag niet gesloten is, zie Michelin gids.
Het voordeel bij zo dicht langs de kust reizen is het aanbod aan verse zeeproducten. Vers is het zeker in Japan, zo hadden we fruit de mèr besteld in een mooie kom met van alles erin en bovenop een fors kreeftje cq reuze garnaal. Die van Margriet bewoog opeens hetgeen tot enige opwinding aanleiding gaf, maar toen hij of zij vanzelf uit de bak oversprong naar de altijd in Japan bijgeleverde bak hete soep hebben we het maar zo gelaten. Het beest heeft nog enige tijd de soep doorgeroerd.

Zo komt splinter door de winter. Het was af en toe 40 graden Celsius, dus we konden met de garnaal meevoelen.