Japan getroffen
Gepubliceerd op 12 maart 2011
Stand van zaken, de dag na:
Dat maakt wat er gebeurd is niet minder erg, maar veroorzaakt wel een beetje minder direct voelbare, letterlijk, betrokkenheid omdat hier in Ashiya alleen maar het aardbevingsalarm afging. ( Een radio-tje uitgereikt door de overheid dat bij aardbevingen berichten uitzendt in het, overigens onbegrijpelijke, Japans). Daarna op de computer de aardbevingssite opgezocht, die nog goed bereikbaar was op dat moment en toen de eerste gegevens liet zien. De TV schakelt ook direct over op informatie op heel veel zenders en wat buitenlanders betreft: CNN was duidelijk veel sneller dan de BBC.
Margriet in Osaka, waarover de meldingen lopen van kracht 3- 4, voelde zeer duidelijk het gebouw langdurig schudden; zo erg had zij het noch hier noch in Nicaragua meegemaakt.
Reden om eerst onder het bureau te kruipen en na verloop van tijd het gebouw te verlaten, lopend vanaf de 33e verdieping. Maar geen schade aan gebouwen of mensen, geen gebroken ruiten en zo die naar beneden kwamen.
De eerste indruk, beelden uit Tokyo en de bereikbare plaatsen op TV, mede omdat zo veel gebouwen aardbevingsproef gebouwd zijn, was dat het aantal slachtoffers mee viel. De directe aardbevingsschade was minder indrukwekkend op de getoonde beelden. Het aantal slachtoffers leek zo mee te vallen dat er enige opluchting was ook al werden de tsunami beelden in toenemende mate indrukwekkend.
In Japan wonend blijf je rekening houden met die grote aardbeving die verwacht wordt en vergeleken wordt met de grote aardbeving van 1923 die Tokyo trof met honderdduizend plus slachtoffers.
Pas nu, na 20 uur, zie je hoe gigantisch de tsunami impact blijkt te zijn geweest en zal het aantal slachtoffers helaas ook duidelijk veel hoger zijn dan aanvankelijk door mij gedacht.
Het is allemaal nogal onwerkelijk geweest. Een der zwaarste aardbevingen, qua zwaarte en afstand tot de bewoonde wereld, is gebeurd in het land waar je te gast bent en dan blijkt de nieuwsvoorziening, de eerste 20 uur, toch zeer beperkt zodat een beeld ontstaat van wel tsunami schade (de beelden van de gigantische tsunami golven van wel tien meter in het directe gebied kwamen pas de volgende dag) maar niet die devastation die je kent van de Kobe beelden uit 1995 en haal je min of meer opgelucht adem. Bij die tsunami lijkt het ook of je meer tijd hebt om te vluchten.
Dat vluchten is in het directe kustgebied zeker niet het geval geweest en daar zullen dan ook de meeste slachtoffers gevallen zijn en de relatieve opluchting verandert in gevoel van verbijstering over het onvermogen om je tegen de omvangrijke secondaire gevolgen van aardbevingen te beschermen, ook wanneer je de gebouwen aardbevingsbestendig kan maken.
Nu is er nog extra ongerustheid over de nucleaire powerplants die met koelingsproblemen zitten.
Dat is nog eens extra eng en is het een kwestie van, voor ons, afwachten.
Het is een spannende tijd.