Miyajima; een der drie schoonste beelden

Gepubliceerd op 10 augustus 2010

Ik schreef in mijn verhaal nummer 93 over de schrijnen bij Ise: "Volgens zeggen valt er ook niets te zien want er is niets dan lege ruimte. Al met al kom je dus naar een plaats vergelijkbaar met bv. de Sint Pieter in Rome, alleen is er niets in en dat mag je niet zien. Wij zeggen dan wanneer de Japanners zien dat er niets te zien is dan is er geen illusie meer over, daarom wordt het afgesloten gehouden. Maar dat is misschien niet echt aardig".

Deze uitspraak zegt natuurlijk heel veel over mijn eigen onwetendheid en gebrek aan invoelend cq inlevend vermogen in een andere cultuur. De alleraardige Japan kenner en beschrijver de Amerikaan Alex Kerr besteedt er ook nog eens aandacht aan en dat wil ik U niet onthouden om het denken over een en ander te faciliteren:

Hij was met een groepje bezoekers onderweg naar het reeds eerder door mij beschreven Koyasan, zie bericht 87 en 88, en verwonderde zich over het bijzondere van de Konpon Daido. Een inmiddels vernieuwde en lelijk vermiljoen uitstralende pagode die het centrum zou uitbeelden van een driedimensionale mandala; een mandala die dan weer door de hele omgeving of met meer fantasie of inbeeldend vermogen zelfs door heel Japan zou worden gevormd. Dat was op zich al wat veel voor het voorstellingsvermogen van Alex, maar toen hem gevraagd werd of hij, voor sluitingstijd vijf uur, de Buddha in de voornaamste hal van de tempel waar hij, zoals gebruikelijk in Koyasan, verbleef voelde hij zich na een dag vol inspanning van geklim en gewandel te moe. Hij had voldoende voor een dag gehad, vond hij en wilde effe rust. Die avond op weg naar het bad kwam hij een monnik tegen die hem vertelde hoe bevoorrecht hij was geweest vandaag hier te zijn, want nu was hij in staat geweest de Grote Buddha met divine power te zien. Op het antwoord van Kerr dat ze dat uitgesteld hadden tot de volgende dag kwam de uitleg dat dit helaas maar eens in de vijfhonderd jaar mogelijk was!!! Deze Buddha was een zogenaamde 500 jaar hibutsu, secret Buddha.
Hierbij schoot hem een herinnering binnen aan een opmerking van Greta Garbo. Deze grote diva liep met een kennis door New York toen haar door een fan om een handtekening werd gevraagd, met tranen in haar ogen. Maar Garbo weigerde ijskoud. Waarop de kennis opmerkte dat dit toch wel erg bot was geweest. Hierop lichtte Greta met diepe wijsheid toe: “ If I’d given her my autograph she would’ve grown bored and put it aside in a week or two. But because I refused, she’ll treasure her wish for my autograph until the day she dies”.

Alex Kerr vermoedt nu dat hetzelfde hem zou hebben kunnen overkomen wanneer hij de hibutsu wel had aanschouwd, het zou vermoedelijk teleurstellend zijn geweest “was dat nu alles”, door hoe het nu gebeurd was bleek hoe achter de facade van het vermiljoen schreeuwerige Konpon Daido en de makkelijke toegankelijke plekjes een ander Mt. Koya was, er was iets veranderd, er was nu een zekere mystiek, een duistere geheime plek. Zodoende blijft de tempel met zijn geheime Buddha, voor hem, zonder gelijke. Hierdoor is Koyasan het model voor hem van Japan: verborgen geheimzinnigheid. Zo kan men mystiek creëren.

Maar nu doorreizen naar Miyajima, de plaats met Michelin sterren ***.
We gingen vanuit Hiroshima, Hiro= spacious, shima= eiland, naar Miya-jima, het schrijn- eiland. Een der drie fantastische gezichten van Japan, Nihon San- kei. Naast het reeds bewonderde Amano- hashidate, stairway to Heaven, en nog te bezoeken Matsushima bay. Met zijn vermiljoenen Shinto Torii, toegangspoort in het water, althans bij vloed. Getijden verschil is ongeveer 4 meter zodat halverwege de eb/ vloed cyclus het water de staanders bereikt en het beter is droge grond te zoeken.

Het is een slim idee, vooral uit toeristisch oogpunt al was dat niet de oorspronkelijke reden. Van oorsprong was het een heilig eiland, niet toegankelijk voor normale stervelingen zodat men de schrijn in het water bouwde

en wilde men deze bezoeken via het water moest gaan. Voordat men een Shinto schrijn binnen komt moet men echter door een poort de welke zodoende in zee werd geplaatst. Een 16 meter hoge poort in Ryōbu-stijl van Kamfer hout gemaakt, de Cinnamomum Camphora boom, en zo zwaar dat hij voldoende stabiel op de bodem staat om tyfoons te doorstaan. De rest van het tempel complex is wat kwetsbaarder zodat het van tijd tot tijd verdwijnt in de golven om daarna weer opgebouwd te worden. Het hele complex is vermiljoen gekleurd. Vindt men ander gekleurde of niet gekleurde gebouwen in of vlak bij het tempel complex dan heeft dat een andere functie, zoals een fraai Noh theater podium, het oudste van Japan.

Het hele eiland ademt een aparte sfeer. Net als in de westerse wereld met beschermde dorpsgezichten of natuurmonumenten gebeurt, zorgt de heilige grond verklaring voor een veel beheersbaardere inrichting en bescherming tegen de beton maffia dan welk ander middel ook. Veel oudere, in goede staat verkerende, panden en winkeltjes, weinig hoogbouw en wanneer aanwezig zelden storend door bouw tegen een forse heuvel aan.

Bovendien zijn de bossen ongerept gebleven, want er mag niet commercieel gebosbouwd worden om diezelfde heilige reden; en dat heeft hele mooie gevarieerde natuur tot gevolgen, hetgeen heel wat anders is dan die eenheids worst van bos elders in dit land. Na het bezoek aan de tempel en het melden bij onze ryokan wandelen we nog via een prachtig bospad de helling achter dit gebouw op om bij de Daisho- in temple complex te komen. Net als Koyasan een Shingon temple complex met een buitengewoon ontspannen sfeer en veel fraaie tempeltjes

, waarbij de Hen jyokutsu Cave,

met zijn sfeer door lampionen en de aanwezigheid van het zand en de voornaamste Buddha Iconen van de 88 tempels van de beroemde pelgrim route op het eiland Shikoku speciale vermelding verdiend, maar ook alle zeer vriendelijke ogende beelden van discipelen zijn alleraardigst. Zeker het omlopen waard. ’s Avonds maakten we nog een, eventueel te missen, boottocht naar en onder de Torii,

wat aardig is maar in zo een volle boot met continue uitleg in onbegrijpelijk Japans geen exclusieve activiteit, het geen met een privé bootje een romantische tocht zou kunnen worden, zeker bij volle maan. Maar ja, je kunt niet alles perfect maken.
Het overblijven op het eiland, vooral in een kamer met uitzicht op de floating torii,

is zeer aanbevelingswaardig en maakt het mogelijk de volgende dag relaxed de Mount Misen op te gaan. Via een prachtig pad vanaf Omachi,

men neme vooral NIET de shuttle bus want dan mis je dit zeer fraaie wandelpad en de leuke insectenwereld,

naar Momijidani, het onderste kabellift station, gaat men de berg op. Je kan Mt. Misen ook oplopen, maar bij deze 37 graden doen we dat maar niet. Boven aangekomen daalt men eerste een stukje, enkele tientallen meters, om uiteindelijke badend in het vocht boven te komen bij een aantal tempeltjes, onder andere een met een eeuwige vlam,

waarvan de vlam bij het monument in het Peace Park in Hiroshima afkomstig is, om de weg naar de top te vervolgen naar een prachtig uitzicht.

Hier is tussen de bomen door zelfs ook nog een blik te werpen op de floating torii. Bij de afdaling kwamen we Jort Kuiper van het Nuna 5 team nog tegen, welke met zijn vriendin aan het genieten was van sight seeiing in Japan.
Lekker bijkomen, terug naar beneden, bagage ophalen, veerboot, trein naar Hiroshima, hoofdstation. Men stappe niet uit bij Shin-inokuchi, ook al heeft dat Shin in zijn naam, want shin= 新 betekent nieuw, en wordt ook teruggevonden in Shinkansen= nieuwe hoofdverbinding, en ook in Shin Kobe en Shin Osaka, als shinkansen stations, maar dat is toeval. Bij het van de veerboot komen, ook wanneer men de JR lijn heeft genomen, is het van belang, wanneer men met de shinkansen wil reizen, het goede station te nemen. Het eerste het beste is het verkeerde, men moet naar het JR station. Scheelt weer allerlei avonturen.