Opnieuw de Gordel van Smaragd I

Gepubliceerd op 19 november 2007

Na onze reis in 2005 aan boord van de Ombak Putih, een Buginese schoener of zogenoemde Pinisi, een type motorsailer door een synthese van oud en nieuw met een krachtige motor en zeven prachtige blauwe zeilen, 600m² gaffel getuigd met typerend een roer aan zowel stuurboord als bakboord, werd er opnieuw een ploeg liefhebbers gevonden om weer een charterreis te maken in de Indonesische Archipel

.
Voor het verslag van die reis in 2005 kan U het laatste getal van het adres simpel vervangen door, 16, 17 of 18.

Na twee dagen acclimatiseren op Bali in een villa met prettig afgeschermd zwembad, Bali Ayu Hotel in Seminyak, verzamelden we ons op het vliegveld van Denpassar, met Yvonne en Willem en Philip van de vorige reis, alsmede Peter en Anja die we lekker hadden gemaakt voor deze uitzonderlijke reis. Het gezelschap werd gecomplementeerd met de partner van Philip, die vorige keer net bevallen was en drie zuiderburen ( Belgen), zodat er een klein clubje was ontstaan. Net als vorige keer was Frans onze reisbegeleider

.

Merpati Air bracht ons naar Maumere, op Flores alwaar de Ombak Putih, wat “witte golf” betekent, met zijn complete bemanning op ons lag te wachten, zij was weer een prachtig gezicht dat mooie witte schip tegen de blauwe hemel; leek minder groot ook al is zij 36 meter lang en 10 meter breed.

Snel aan boord en op weg naar Lamalere op Lembata waar we vorige keer min of meer geëindigd waren. Lamalere is het dorp waar nog echte walvisvaarders wonen, walvisvaarders welke zodanig op de klassieke manier, met een houten roeiboot met twaalf roeiers en een zeil gemaakt van de gewang= een waaierpalm die op de lontar lijkt, en werpharpoen, jagen dat er toestemming voor is gegeven. Zij vangen 15 en 20 potvissen, Physeter catodon, per jaar. Er wordt ook gejaagd op de, ongevaarlijke, walvishaai, tot 15 meter, roggen en andere grote vissen; niet op de, veel te grote, blauwe walvis. Bovendien is die de totem van een van de 15 clans op het eiland.

We maakten deze keer een droge landing

voor het dorp op het donkere vulkanische zand-strand waar de boten, prahu’s, boven de vloedlijn keurig naast elkaar lagen en werden welkom geheten door de dorpsoudste. Na een wandeling van een half uurtje, waarbij links en rechts talloze onderdelen

van potvissen hingen en lagen, bezochten we eerst het kraamvrouwen controle kantoortje en later de hoger gelegen, katholieke, kerk en begraafplaats en maakten hier en daar een praatje, tevens werden er natuurlijk weer honderden foto’s gemaakt. Het is een langgerekt dorp, langs de kustweg gelegen en bestaand uit verschillende kernen. Ontstaan uit een oorspronkelijke clan en de gedurende 200 jaar geleidelijk toegestroomde vissers uit Zuid Sulawesi, welke na rondzwerven over het gebied tussen Sulawesi en hier zich uiteindelijk bij de anderen voegden die al in Lembata, onder de vulkaan de Ili Api, waren gekomen.

Na het weer aan boord gaan werd er een levendige demonstratie gegeven van een harpoen jacht, waarbij de harpoenier keer op keer toonde hoe hij al werpend aan de voorkant vanaf het schip sprong/ dook

en de denkbeeldige potvis de harpoen in zijn lijf joeg.

Na deze fraaie demonstratie werd afscheid genomen en voeren we, regelmatig vliegende vissen bewonderend, naar het noordoosten, naar het eilandje Rusa waar op een maagdelijk wit strand een lange wandeling werd gemaakt. Het bleek een minder maagdelijk eiland te zijn toen Philip, tot zijn grote teleurstelling, resten van beschaving in het binnenland vond, namelijk een kapotte flip- flop.
Daarna de eerste fraaie zonsondergang met talloze fregatvogels tegen de avond hemel en koers naar Alor.

21 oktober: Alor met zijn hoofdstad Kalabahi gelegen aan een diepe inham. Het laatste eiland van de vulkanische eilandjes keten ten oosten van Java, de Nusu Tenggara= de kleine Sunda eilanden. Een nauwelijks te bereizen eiland door gebrek aan wegen. Waar de Papua gerelateerde bevolking tot de vijftiger jaren van vorige eeuw nog koppen snelden, nu nog animistisch is, ondanks 75% protestantisme en 20% moslim. Er zou veel te zien kunnen zijn bij duiken, zoals Hammerheads, tonijn, Mola- Mola= de maanvis.
Dat zouden we gaan doen en de rest snorkelen. Daarvoor moesten we om 07.00 ontschepen, helaas bleek het dat we vanwege de stroom om 07.00 aan boord van het duikvaartuig hadden moeten zijn zodat we deze duik misten, hetgeen pas duidelijk werd toen we aan boord van het duikvaartuig kwamen, dus de eerst komende uren geen duiken en geen snorkelen, vanwege de harde stroming kon de boot niet en ons en de duikers in de gaten houden. Gedwongen rust dus en genieten van de omgeving. De middag duik was aardig, niet veel vis, zeker niet echt bijzonder, zeker geen hammerhead, maanvis of tonijn en wat koraal. De snorkelaars kwamen zeer enthousiast terug. Wij, duikers, kregen ter compensatie nog wel een walvis met jong te zien welke op enige afstand passeerden!!

Gezamenlijk werd het als best bereikbare en nog redelijk authentiek bekend staande dorp Tapkala bezocht. Hier werden we door zeer krijgshaftig uitgedoste dorpelingen ontvangen welke onder andere een huwelijks aanzoek dans zouden laten zien

begeleid door de Moko drums, bronzen drums van grote waarde, tot wel € 1500,= en grote ouderdom, mogelijk, gezien de overeenkomst in vorm met de Dongson cultuur drums van 350 v. Chr., vanuit Noord- Vietnam hier naar toe gekomen. De Moko drums is een belangrijk deel van de bruidschat. Tevens waren er, minder dan op de andere plaatsen in de Nusa Tenggara, de zuid-oostelijke eilanden, ikaths te bewonderen/ kopen. Er werd minder gekocht dan vorige reis maar er veranderden enkele pijl en bogen en schilden toch wel, na enig onderhandelen, van eigenaar.
Er is zeker bij de lokale mensen een groeiend bewustzijn om de traditionele gewoontes in ere te houden, onder andere voor de toeristen

.
Verder leeft men op dit eiland vooral van Tamarinde en Kenarinoten. Als bijzonderheid kan nog vermeld worden dat er volgens de boeken grote aantallen Boa Constrictors op het eiland voorkomen.
Eind van de dag inschepen en naar het volgende eiland, Wetar.

22 oktober: Wetar; op de kaart ten Noorden van East Timor liggend, ten Oosten van de Kleine Sunda eilanden liggend maar behorend tot de Molukken, behoort tot de Barat Daya eilanden= zuid- west eilanden, nauwelijks bewoond, prachtige stranden, een klein dorpje, keurig, met houten boten bouwers en een wandeling naar een warme bron, met veel ijzerhoudende grond. Er blijken volgens de gegevens nog oude goudmijnen die vooral een milieu probleem vormen. Het is vooral Oceaankorst dat omhoog gebracht is door de continental drifting van de Indo- Australische plaat tegen de Eurasisiche plaat. Er is ook wel, zoals te verwachten in dit actieve gebied, los van Wetar een stratovulkaan, de Gunungapi Wetar van 282 meter hoog en 5000meter boven de zeebodem; voor het laatst actief in 1512 en 1699.
Het vormt een deel van het zogenoemde Wallacea, eilandjes in een diepzee gebied tussen de Asiatische en Australische continentale platen gelegen en nooit in contact geweest tot land van Azie of Australie en bekend om zijn eigen, door Wallace zo goed in de Malay Archipelago beschreven, meng ( fauna; met 162 species vogels, waarvan drie endemisch ( dat wil in de bio- en ecologie zeggen: uniek, alleen daar voorkomend en niet op een andere plaats/ plek= afzonderlijke gegrafische eenheid, eiland of eilanden groep) en vier bedreigd met uitsterven.
De Kepalauan Barat Daya wordt gevormd door Wetar met Romang en de Damar eilandjes, http://en.wikipedia.org/wiki/Barat_Daya_Islands.
Heerlijk relaxed en zeilend met de motor langs de nauwelijks bewoonde noordelijke kust naar het oosten en om 17.00 vertrek naar Romang, onderweg weer een prachtige zonsondergang.

23 oktober: Op het eiland Romang, deel van de Barat Daya Islands of Kepulauan Barat Daya, bezoeken we het dorpje Teluk Angsa met een heel toevallige verstoring van de lessen op een lokaal schooltje. Met name Philip bleek in staat het grootste kind onder de kinderen te zijn en massaal de school aan het zingen en lachen te krijgen. Ze zullen zich nog jaren het bezoek van deze Belanda’s herinneren. Veel, er gezond uitziende

in schooluniformpjes geklede, kinderen met enkel onderwijzers; verder nog bezoek aan een observatie post van de marine, zonder schip, maar wel met een Svarowski kijker en een Nikon D70 camera. De plaatselijke dorpjes maken zeker geen arme indruk. Men leeft er voornamelijk vanuit de eigen tuintjes en de visvangst.
We varen door om heel kleurrijk te snorkelen voor de kust van Kital alwaar we ’s avonds ook de strand BBQ hebben, met de onvergetelijke muziek van de Ombak Putih Oleh- Oleh band.

24 oktober zouden we op het eilandje Damar aan land gaan en een doorsteek maken van zuid naar noord met een gids, een wandeling langs de, niet actieve, althans de afgelopen eeuwen, maar je weet maar nooit, vulkaan. We vonden de gids en gingen op weg. Na een kleine drie kwartier vroeg Frans het een en ander over het pad, waarop de gids antwoordde dat wanneer we naar de andere kant wilden we onderweg zouden moeten overnachten. Het bleek dat we even terug moesten en het andere pad, van die drie uur, moesten nemen. Dat hebben we toen maar gedaan, want de Ombak Putih was al onderweg en de GSM werkt hier NIET. Het was een warme, mooie, inspannende, inspirerende wandeling met heerlijk vers te plukken vruchten onderweg, zodat we ons goed konden verfrissen na het weer aan boord komen met zwemmen en snorkelen alvorens naar Serua Island, heel klein in de Banda zee, te vertrekken.
Summit elevation 641 m, stratovolcano, Serua volcano contains a truncated cone surrounded by a somma wall. Two old lava flows are visible extending in an easterly direction. Serua Island is 4 x 2 km in size. Eruptions of Serua Volcano: 1921, 1919, 1859, 1858, 1846, 1845?, 1844, 1694, 1693, 1692?, 1687, 1683.