Weer eens wat anders: Hong Kong I
Gepubliceerd op 23 september 2011
Dat was weer eens wat anders: vijf dagen Hong Kong. Margriet had een aantal dagen activiteiten op Kyushu waar in Hirado het herbouwde pakhuis van de factorij van de VOC officieel zou worden geopend door een der Japanse prinsen zodat er een keuze was tussen Ashiya of het onrustig wordende reisvirus de ruimte geven en andere bestemmingen bezoeken.Hong Kong stond al langer op het rijtje, zeker nadat nachtelijke tussenstops vanuit Australië nieuwsgierig hadden gemaakt, vooral na al het lezen over de opiumhandel van VOC en East Indian Company en de verhalen over Sea of Poppies van Amitav Ghosh en The Opium War van Julia Lovell.
Per slot was Hong Kong het indirecte gevolg van het vernietigen in Kanton van 20.000 kisten met elk 55 kilogram opiumbollen in 1839 door de in datzelfde jaar door de Daoguang keizer Mianning benoemde gouverneur van de provincie Kanton Lin Zexu
De eerste opium oorlog tussen de Britten en Chinezen was het gevolg. Ja …. een oorlog werd gestart door de Britten om het recht te hebben vrije handel te voeren met onder andere China, vrije handel die het mogelijk bleef maken om tegemoet te komen aan de wens van veel Chinezen opium te gebruiken om een leefbaar leven te kunnen hebben met al hun klachten van chronische diarree, buikpijn, honger of wat dies meer zij. Een invoer product vanuit het Indiase Bengalen, dat gecreëerd was om de export naar Europa van de zo gewenste thee en vele andere producten te kunnen betalen; vooral nadat zilver als betaalmiddel door het onafhankelijk worden van de USA en Mexico veel moeilijker bereikbaar was geworden.
Door superieur wapentuig bij de Britten werd onder andere het eiland Chusan= Zhousan, vlakbij Shanghai, bezet en bij een nooit geratificeerd verdrag van Chuanbi Convention door de gevolmachtigd minister Charles Elliot, die genuanceerd dacht over de Chinezen ( wat in het moederland weer niet op prijs gesteld werd) geruild voor het afstaan van Hong Kong eiland en haven aan de Britse kroon, samen met nog enige ( zes) miljoenen dollars schadevergoeding voor de opium kooplieden. Noch de Chinezen, die hun onderhandelaar de GG van Tianjin Qishan ontsloegen, noch de Britten ( in de minster van Foreign Affairs Palmerston: Hong Kong is a barren island with hardly a house on it") ratificeerden, maar korte tijd later in 1842 bij het verdrag van Nanking werd Hong Kong wel Brits
Terzijde over deze Elliot nog wat correspondentie om nog eens te verduidelijken dat de opium handel verfoeit werd en ook toen al een andere benadering van de Chinezen zinvol werd geacht: Elliot wrote to Foreign Secretary Lord Palmerston in 1839 that he regarded the opium trade as a "disgrace and sin ... I have steadily discountenanced it by all the lawful means in my power, and at the total sacrifice of my private comfort in the society in which I have lived for some years past.
Historian George Endacott wrote, "Elliot's policy of conciliation, leniency, and moderate war aims was unpopular all round, and aroused some resentment among the naval and military officers of the expedition." Responding to the accusation that "It has been particularly objected to me that I have cared too much for the Chinese", Elliot wrote to Foreign Secretary Lord Aberdeen on 25 June 1842: But I submit that it has been caring more for lasting British honour and substantial British interests, to protect friendly and helpful people, and to return the confidence of the great trading population of the Southern Provinces, with which it is our chief purpose to cultivate more intimate, social and commercial relations.
De keuze voor Hong Kong werd nog eens onderbouwd in de Canton Free Express: We consider that, for an independent British settlement, no situation can possibly be more favourably chosen than that of Hong-Kong. The island itself is of little extent ... but it forms, with the neighbouring lands, one of the finest ports existing ... Hong Kong would, we doubt not, in a very short time, become a place of very considerable trade.
Eigenlijk wilde ik nog wel eens landen op de ouderwetse manier op het hairraising oude vliegveld Kai Tak
Gevolg was dus dat ik aankwam met de Hong Kong Express vlucht op 32 kilometer van mijn hotel.
Dat is nu in deze moderne stad geen enkel probleem. Het hoogst moderne vliegveld heeft uitstekende informatie, oa. in het Engels voor de reiziger en de Lonely Planet heeft ook al van alles verteld over de zgn. Octopus kaart voor het openbaar vervoer. Men gaat naar de reizigers informatie balie in de hal, koopt een kaart, eventueel voor de ouder dan 65 een concession kaart welke extra lage prijzen doet rekenen, en gaat met de Airport express naar Kowloon station in 23 minuten, elke 12 minuten. Daar aangekomen kan je de routes gaan volgen die thuis in Japan al zijn uitgeprint van Google Maps naar het hotel. Zo is reizen wel steeds makkelijker.
Het Eaton Hotel aan Nathan Rd in Kowloon, dus niet op Honk Kong eiland, het oorspronkelijk door de Britten bewoonde deel aan de andere kant van Victoria Harbour, maar op het inmiddels door landuitbreiding
Allereerst is dat ’s avonds de directe omgeving met overvolle nachtmarkten,
